Aangekomen op Tasmanië

donderdag 23 februari 2017

Eerst nog even terug naar gisteren. De laatste dag in Bangkok.  Allebei gelukkig weer redelijk fit.  We kamer gebruiken tot 12 uur, maar we worden pas om 15 uur opgehaald door de taxi opgehaald om naar het vliegveld gebracht te worden. Na het ontbijt toch maar de tassen even opnieuw inpakken, de kleding een beetje verdelen. Je weet maar nooit of er ergens een tas verdwijnt. Dan heb je in ieder geval voor de eerste dag beide voldoende kleding. Als dat klaar is, de tassen maar even in bewaring gegeven in de lobby van het hotel.

We hebben besloten een lekker stadswandeling te maken door de omgeving van het hotel. We lopen richting een groot park. Wat onderweg opvalt, zijn de vele eettentjes die in de meest kleine hoekjes en nissen staan en zijn. Het ruikt allemaal verschrikkelijk lekker maar we durven het niet te wagen. Stel je voor dat het verkeerd valt, doe je zo maar een paar stappen terug terwijl het net weer even wat beter gaat. En daarnaast, we moeten vandaag nog vliegen richting Sydney.

Op één van de grote kruisingen in de stad verbazen we ons aan de mierenhoop van scooters, brommers, motoren, auto’s, taxi’s en bussen. Dat het allemaal maar goed gaat is een wonder. Doe zoiets in Rotterdam of 020 en er vallen meerdere doden per dag.

Daarna nog even lekker het park doorgeslenterd. Wij vertaalden het als het Central Park van Bangkok.  Trainende wielrenners, hardlopers, schoolreisjes, Tai-Chi achtige lessen.  En grote hoeveelheden oude dametjes die gezellig met elkaar aan de thee zaten en volop aan het kletsen waren. Grote vissen in de vijver en een soort leguanen op de kant en soms zwemmend. Na een uurtje houden we het voor gezien en proberen het drukke kruispunt weer over te steken. Valt alles mee. Er wordt behoorlijk rekening gehouden met de voetgangers.  

Onderweg nog even een bak koffie bij de Amerikaanse keten. Nee, niet de gele driepoot, maar de groene ster. Smaakt altijd heerlijk. En bij een temperatuur van 35+ is die airco ook wel even lekker. We hebben lang niet alles van de bucketlist kunnen afstrepen, maar wellicht is dat een prima reden om nog een keer terug te gaan.

Dan maar terug naar het hotel. Een beetje vroeger dan gepland, maar helemaal erg is dat ook niet. We merken toch wel dat we niet helemaal fit zijn en dan is even lekker hangen in de lobby geen verkeerde inspanning. Tussendoor lunchen we snel in één van de drie restaurants van het hotel. Erg lekker. Dan maar even een beetje opfrissen en omkleden. De taxi staat even na 2 uur al voor de deur. Een beetje vroeg, maar gelukkig zijn we er bijna klaar voor. Nog even snel wat wisselen in de tassen en dan, hup de taxi in. Maar goed dat de chauffeur zo vroeg was. Door een aantal pechgevallen en ongelukken hebben we bijna anderhalf uur nodig om de 19 kilometer naar de luchthaven af te leggen. Snel tassen inleveren, alle controles doorlopen, en dan naar de gate.

Deze keer vliegen we met een Airbus 330, dus iets minder groot, en dat zal blijken ook. In Australië rekenen ze schijnbaar op wat kleinere mensen. Danny kan maar net zitten, hij zit met zijn knieën tegen de rugleuning van de stoel voor hem aan. Tot zijn voorganger zijn stoel zonder nadenken in de slaapstand gooit. Danny zit klem en kan zelfs haast niet meer uit zijn stoel komen. Gevolg: dikke en gevoelige knie.  De man klaagt overigens vlak voor het landen tegen zijn vrouw dat hij daardoor niet lekker heeft kunnen slapen gedurende de vlucht. Jammer toch, wanneer je meerdere talen spreekt en verstaat. Gelukkig heeft Danny een andere plek kunnen vinden zodat hij gedurende de ruim 9 uur durende vlucht toch redelijk heeft kunnen zitten.  

Jammer genoeg heeft Grady de gehele vlucht niet kunnen slapen, maar ja, die had dinsdag al zoveel geslapen, die had het gewoon niet nodig. Ook de beloofde koelkast voor de medicijnen is niet aanwezig. Wel komt de stewardess met een alternatief: een plastic zak gevuld met ijsklontjes met daarin nog een plastic zak. Het is behelpen, maar het gaat.

Ruim een half uur eerder dan gepland landen we op Sydney, International Airport. We doorlopen de diverse controles. Deze keer staan er wel camera’s in de aankomsthal. Wellicht nieuwe opnames voor Border Control. Wij mogen overal zo doorlopen. Zal wel door onze eerlijke gezichten komen. Snel naar de transithal. Overstappen op het volgende vliegtuig. Inchecken hoeft niet, hebben we al gedaan in Bangkok. Alleen de tassen maar inleveren, met een bus naar een andere terminal, en vervolgens weer wachten. Hup aan boord en nog geen 2 uur later stappen we uit op de luchthaven van Hobart, Tasmanië. De temperatuur is aangenaam en al snel hebben we onze tassen. Luchthaven Hobart is ook niet al te groot. Die in Rotterdam is er nog een grote jongen bij. Het verhuurbedrijf is gevestigd op het luchthaventerrein. Even zoeken nadat we verkeerd zijn gestuurd, maar we weten het te vinden.

Een vriendelijke dame helpt ons door de administratieve afhandeling heen en even later hebben we ons eerste busje voor deze reis. We vragen nog naar een supermarkt, ff boodschappen doen, en naar de dichtstbijzijnde camping. Allebei snel gevonden en dan het busje een beetje inrichten. Tegen een uur of 3 zijn we klaar. Nog even een boterham naar binnen, en dan onderuit.  We raken aan de spraak met de buren. Blijken ook Hollanders te zijn, uit Uden. Jan en Yvonne, wordt wel honderd keer herhaald.  Zij zijn hier al voor de 2de keer. Gebruiken dus, plussen en de minnen vragen. Het wordt een zogenaamd motorkapoverleg. De collega’s van de brandweer snappen dat wel. Plattegrond, pen en papier en overleggen maar.

Na de afwas snel bovenstaande geschreven. Grof de plannen voor morgen maken en dan naar bed. We zijn moe, echt moe. Morgen volgen ook wat foto’s en filmpjes. Truste.