Eerste rit op Tasmanië

Vrijdag 24 februari 2017

Vanmorgen redelijk op tijd opgestaan. Was wel weer even wennen, slapen in het busje. Zachte kussen en zo, maar het is redelijk gelukt. Eerst even ontbijten en dan om even na negen uur rijden we de camping af. Op naar St Helens. Tenminste, dat is ons doel vandaag. Volgens onze buurtjes zitten in die omgeving alle campings overvol, dus maar snel even vragen aan de dame achter de receptie of ze haar collega in St Helens wil bellen en voor ons een plekje wil reserveren. Gelukkig is ze daartoe bereid en hebben we een gegarandeerde plek.

Eerst nog even terug naar het verhuurbedrijf. De tafel, die ook deel uitmaakt van het bed (dinette) kan niet goed vast worden gezet en draait alle kanten op. Het verhuurbedrijf is maar 2 kilometer verderop en we worden super snel geholpen. Binnen 10 minuten zijn we weer weg.

230 kilometer voor de wielen. De A3, The Tasman Highway.  Nou ja, High Way. Tweebaans en veelal erg smal. Draaien en keren. Na iets meer dan 50 kilometer maken we de eerste stop. We hebben zin in koffie. We stoppen in Triabunna. Een klein visserijdorpje naast een voor ons bekende supermarkt, de IGA, zeg maar de Spar (voor de ouderen “onderen” ons) van Australië. We zijn gisteren nog wat vergeten of konden het niet vinden, dus aanvullen. Aan de overkant van de straat is er The Colonial TeaHouse, ook Victoriaans. We bestellen de koffie en ook nog wat lekkers erbij. Danny maakt even gebruik van het toilet en komt lachend terug aan tafel.  “Wat zit jij te lachen”? “Moet je zelf maar even gaan kijken”. Vlak daarna kan Grady zich niet meer inhouden en gaat toch maar even kijken. Ook zij komt lachend terug.  Het is net of je de badkamer van de (wellicht nog) wonende eigenaar binnenstapt. Ligbad, met douche vanuit het plafond, koperen kranen, zo ook aan de wasbak. Schilderijen aan de muur. En dan weer wel modern, ook een wasmachine en –droger. Wat wel weer vreemd is, is dat de wasdroger ondersteboven is opgehangen aan de muur. Down under, dus omgedraaid, zullen we maar zeggen. Wel grappig. Nog even afrekenen en we willen weer verder. Tijdens het afrekenen begint ineens de piano te spelen. De oudste medewerkster van het theehuis, ver in de tachtig, begint ineens piano te spelen. Niet op de toetsen, maar op de pedalen, waardoor er een muziekrol wordt rondgedraaid in de piano, net zoals bij een draaiorgel.  Ze gaat er ook nog bij zingen. Snel even een plaatje schieten en dan toch maar weer verder.

De volgende stop maken we bij Bicheno. Hier moeten zogenaamde Blow Holes en pinguïns te zien zijn. Dergelijke Blow Holes hebben we eerder gezien. Het zijn grote rotspartijen die zijn uitgesleten door het water en wanneer er dan een golf vanuit zee inrolt, blazen ze een fontein van water uit, net als de walvissen doen wanneer ze boven water komen om te ademen. Jammer genoeg is de zee redelijk rustig vandaag, maar we hebben we leuke foto’s en een paar filmpjes kunnen maken. Pinguïns hebben we op 2 dode exemplaren na, niet gezien. Wel enkele zeeleeuwen, op een rots ietsje verder uit kust. Na de verlate lunch rijden we verder naar onze eindbestemming voor vandaag.

Gelukkig is het weer opgeknapt onderweg. Best wel veel regen gehad maar gedurende de rit is het zonnetje gaan schijnen en kunnen we zelfs de vesten uittrekken. O ja, we werden door enkele volgers nog gewaarschuwd voor de Tasmanian Devil. We hebben ze wel gezien, maar deze konden niet zo veel kwaad meer. De meesten waren nog maar 1 centimeter dik. Niet omdat ze zo waren afgevallen, maar simpelweg omdat ze platgereden waren.

De camping vinden we gemakkelijk. Het is deze keer even lastig om de camper goed op de plek te krijgen. Niet omdat plek nummer 58 zo klein is, maar omdat Danny en Grady elkaar even niet begrijpen. Waardoor dat dat komt? De plek loopt taps toe en wanneer je dan beide een andere lijn aanhoudt staat voor de een de camper recht en voor de ander scheef. Maar gelukkig is dat snel opgelost.

Stroom aansluiten, gastank opendraaien en we zijn klaar. Buiten zitten is er toch niet bij, dus we zijn snel klaar.

Danny in paniek. Hij wil de foto’s en filmpjes overzetten van de camera’s naar de computer. Stopt de computer er ineens helemaal mee. Accu is niet leeg, dus dat kan het niet zijn. Er worden al plannen gemaakt voor de aanschaf van een nieuw exemplaar. Heeft er een crash plaatsgevonden? Waarschijnlijk wel. Maar dan is er gelukkig Grady nog. Met de mobiele telefoon en Google vind ze een oplossing. Gelukkig hebben we deze reis Wifi aan boord, dus kost het ons niks. Even kijken of de oplossing werkt?  Natuurlijk krijgt ze de computer weer aan de gang. Kan Danny weer lekker verder met de foto’s, filmpjes, schrijven en het verwerken van de gereden route. Morgen richting Launceston, ook hier is de camping al geboekt, dankzij de welwillende medewerking van de dames bij de receptie.