Eindlijke Phillip Island

maandag 13 maart 2017

Ondanks onze wifi aan boord hebben we gisteren geen verbinding tot stand kunnen brengen. We wilden toch echt naar Phillip Island. We hebben bij vertrek vanaf de camping in Melbourne toch  nog even geprobeerd of er een plekje was op de camping. Maar zoals verwacht was alles volgeboekt. Maar eigenwijs als we zijn, gaan we toch die kant op. We hebben in eerste instantie een camping uitgezocht, ongeveer 70 kilometer verderop. We maken ergens langs de Highway een koffie en toiletstop en besluiten om de plannen te wijzigen. Gewoon richting het schiereiland. Even de kaarten op schoot. Dorpje uitzoeken en invoeren in de navigatie. Onderweg zien we borden voor diverse campings. We zoeken er 2 uit. De eerste heeft geen plaats. De tweede boekt alleen maar caravans, dus daar kunnen we met de camper ook niet terecht.

Wel rijden we mooie routes, omdat we afwijken van de doorgaande weg en eigenlijk overal binnendoor rijden. Op naar Inverloch. Daar zal toch wel wat te vinden zijn? Inmiddels zitten we op de kustroute Melbourne naar Sydney. Nog geen 4 kilometer verderop rijden we Kilcunda binnen. Een plekje van niets. Doorgaande weg, één hotel, één general store en vooral huizen met zicht op de oceaan. Er blijkt ook een camping te zijn. Toch maar even proberen. We melden ons bij de receptie en met een beetje puzzelen krijgen we een plek toegewezen. De camping heet: Kilcunda Ocean View Camping. En Ocean View hebben we.

Vanuit de camper kijken we heerlijk uit over de oceaan. Met een trap over de duinen kom je op het strand en kun je best wel een eind wandelen. Grady waagt zich aan de lastige trap, terwijl Danny het fort bewaakt.

Grady wandelt lekker langs het strand en maakt een paar mooie plaatjes. Danny kijkt even aan de Esplanade of er iets gegeten kan worden. Zowel het hotel als de general store zijn open en serveren maaltijden.

Zo tegen een uur of drie krijgen we wel trek. Even de veters vastmaken en dan een korte wandeling. De keuken van het hotel is al dicht (hadden we kunnen weten, hier is het vaak tussen half drie en zes dat de keukens dicht zijn, waren we even vergeten) maar bij de buren is de keuken net iets langer open. We eten een heerlijk broodje, met fantastisch smakende kip met allerlei smeerseltjes er op. Nog een glaasje, even uitbuiken en dan weer terug naar de bus. Lekker luieren, een beetje lezen, nog een glaasje en dan gaat de zon langzaam onder.

We spelen nog een paar spelletjes en proberen dan al weer te gaan slapen. Grady wil met alle geweld haar boek nummer zoveel uitlezen, en het duurt dan ook tot na middernacht tot zij haar lichtje uitdoet.

Danny is al vroeg wakker. De zon komt langzaam op. De bewolking trekt weg en het beloofd een mooie dag te worden. Vandaag niet zo heel veel kilometers voor de boeg. In eerste instantie slechts 11. We gaan proberen toch echt nog terecht te kunnen op de camping die we in eerste instantie hadden uitgezocht op Phillip Island. We staan al voor tienen voor de slagboom. Even vragen. Twee nachten? “Oh meneer, geen enkel probleem, vanaf vanmiddag is de camping leeg. We zullen een prima plek voor u uitkiezen”. We krijgen plek 41 toegewezen. Tegen alle gewoontes in, snel even kijken. Maar de plek is nog bezet. Geen probleem. We stappen weer in de bus en gaan naar het GP-circuit op Phillip Island. Maar 13 kilometer verderop.

Als we tegen half elf de entree betreden en kaartjes willen hebben voor de guided tour, krijgen we te horen dat we dan moeten wachten tot twee uur. Toch besluiten we om te wachten. Als goedmaker krijgen we alvast munten om het museum te bezoeken. En ook om buiten over het circuit te kunnen kijken, ook al maken deze beide onderdelen een deel uit van de tour.

In het museum is een heel verhaal te lezen over het ontstaan van het circuit. Het gaat terug tot de jaren twintig van de vorige eeuw. De nodige relikwieën staan in de vitrines. Erg leuk om de geschiedenis van het circuit te leren kennen.

Ook is het museum trots op de in februari dit jaar aangeschafte verzameling Cagiva motoren uit diverse jaren. Ook staan er diverse Aprilia’s. Allemaal van bekende rijders (voor de kenners van de Moto GP). Onder andere: Rossi, Sakata, Lacatelli, Biaggi, Capirossi, Melandri, Mamola, Barros, Chandler, Kocinski en Paggiali. Danny vind de 125 cc van Valentino Rossi (nummer 46, the Doctor) waarmee hij Phillip Island en het wereldkampioenschap in 1997 won, toch wel het pronkstuk.

Daarna naar buiten. Via een kort wandelpad vinden we een plekje vlak bij de finishlijn. Gardner Straight genaamd. Ongeveer 100 meter voor bocht 1, Doohan Corner. Er wordt volop gereden. Soms wel meer dan dertig motoren tegelijk in de baan. Naar later blijkt is het circuit vandaag verhuurd aan een externe partij. Die verzorgen trainingen en begeleiding voor minder talentvolle racers. Ondanks dat, halen zij aan het einde van het rechte eind toch ook snelheden van tegen de 250 kilometer per uur. De toppers tijdens de Moto GP gaan dik daaroverheen. Het record op het eind van het rechte eind (slechts 750 meter met een klim naar het eind en dus een blinde bocht naar bocht één) staat op iets meer dan 340 kilometer per uur.

We blijven ruim een uur zitten kijken. Vanaf dit plekje kun je ruim drie kwart van het circuit overzien. De trainingen vinden plaats in verschillende klasses en dat kun je ook zien. Meer en minder ervaren rijders laten heel verschillende dingen zien.

Dan wordt het tijd om wat te eten. We nemen een snelle hap en gaan dan nog even kijken bij de kartbaan. Die is een exacte mini kopie van het echte circuit. Vanaf hier hebben we een mooi zicht op bocht 2 van het grote circuit, The Southern Loop. Soms gaan de rijders drie dik door de bocht. Genieten dus.

Dan start de rondleiding. De groep is klein, we zijn met z’n zessen. Twee oudere echtparen, minimaal 70+ en wij. De gids vertelt leuke verhalen en uiteindelijk komen we op het middengedeelte van het circuit. De paddock, de pits, de wedstrijdtoren. Het laatste als eerst.

The timingroom. Tijdens wedstrijden worden hier alle tijden bijgehouden. Opvallend is dat er nu totaal geen enkele apparatuur staat. Waarschijnlijk neemt elke organisatie per wedstrijd haar eigen spullen mee. Dan naar de volgende etage.

Race Control. Via een systeem van allerlei camera’s kan de wedstrijdleiding hier alles volgen. We krijgen uitleg hoe alles in zijn werk gaat als er een wedstrijddag is. Wie neemt welke beslissing, hoe gaat de samenwerking tussen de verschillende officials? Veel geleerd vandaag. Danny mag even plaats nemen achter de tafel van de wedstrijdleiding en voelt zich voor 20 seconden de grote baas van de wedstrijd die geen wedstrijd is. Maar wel heel leuk.

Dan nog even naar het podium voor de ceremonie protoculair. Helaas, lege fles champagne in de hand, afgeleefde helm in de andere, maar ja, Danny heeft toch maar op het podium gestaan waar al vele wereldkampioenen hem zijn voorgegaan. Nog even kijken bij het vlaggen ophalen voor het podium. Lekker ouderwets, gewoon met de hand via een pvc-buis. Stel je voor dat het systeem weigert als alle camera’s van de hele wereld gericht zijn op het podium en de techniek laat het achterwege.

Na afloop van de rondleiding rijden we naar de camping. Deze is behoorlijk leeggelopen vandaag. Tenslotte vandaag het einde van een lang weekend voor de mensen in Victoria. Morgen nog wat andere leuke dingen bekijken in op het schiereiland en dan langzaamaan de route naar Sydney oppakken.