2de dag Phillip Island

Dinsdag 14 maart 2017

Laten we deze keer eens met het weer beginnen. Zo rond een uur of acht opgestaan. Strak blauwe lucht. Rond de 20 graden. In de dag oplopend naar 26. En als je dan leest dat het in Barendrecht nog avond is en het wel 4 graden is, is het toch wel een beetje afzien hier. Moet je alweer een korte broek aan. Trouwens, die hebben we de hele reis, met uitzondering van de vluchten, al aan. Zal straks wel weer wennen worden, een lange broek aan je benen.

Vandaag is het ook tijd om een wasje te draaien. Vooral sokken en ondergoed, paar shirtjes en dat is het wel. Een vriendelijke meneer in het washok biedt aan dat we de door hem betaalde droger mogen gebruiken. Zijn was is droog en er staat nog 70 minuten op de teller. Dus ja, waarom zou je daar geen gebruik van maken? Wij wel in ieder geval.

Nadat het vouwgoed is opgeruimd, rijden we de camping af richting Cowes. Een leuk stadje om even doorheen te lopen, even langs het strand en ergens een bak koffie en dan weer verder. Nu naar The Nobbies. Het westelijk uiteinde van het eiland. Je krijgt ook het gevoel naar het einde van de wereld te rijden. Onderweg oppassen voor de overstekende grijze ganzen. Op dit punt kun je de rotsen, The Nobbies, voor de kust zien. Er is een wandelroute uitgezet. Deze plek staat ook bekend om de zeehonden die er hun rustplaats hebben. Die zien we helaas niet. Wel zien we pinguïns, onder de vlonders die de wandelroute vormen.

Ook genieten, en dan bedoelen we echt genieten, hier van de lunch. Zelden zo lekker gegeten bij een attractie. Wonderbaarlijk. Dan naar de locatie naar de pinguïns Parade. Die vindt pas plaats na zonsondergang, maar we willen zeker zijn van een plekje. Het is een uiterst populaire bestemming, vooral bij de Aziatische bewoners van deze wereld. Dat zal later ook blijken. We hebben in ieder geval geen standaard kaarten. We kunnen ook “ondergronds” waardoor we de pinguïns op ooghoogte voorbij zien lopen. Wel moeten we er bij vertellen dat het hier gaat om de kleinste soort die er bestaat. Ongeveer 30 tot 40 centimeter groot. De zogenaamde mini pinguïns. We hebben ze al eens eerder gezien, vlak bij Perth, oktober 2010.

Om de tijd tot 7 uur vol te maken rijden we nog een beetje door de omgeving, zoeken we nog wat dorpjes op, maar uiteindelijk belanden we weer in Cowes. Aan de boulevard een plekje in de schaduw gezocht en heerlijk genoten van het weer, het uitzicht, maar vooral de rust. Aan het einde van de middag rijden we terug naar de parade. We draaien de parkeerplaats op en staan oog in oog met een Skippy. Waarschijnlijk aan één oog blind (rechts is helemaal grijs) , we worden niet gezien of opgemerkt totdat we gasgeven. Jump, jump en de weg is weer vrij.

Op de parkeerplaats eten we een broodje en even na 6 uur lopen we het restaurant van de attractie binnen en nemen een bak koffie. Ook even lekker mensen kijken. En ja, er zijn veel mensen. Hoeveel? Moeilijk in te schatten maar de parkeerplaatsen staan aardig vol. Om 7 uur gaan de deuren open. Op naar de tribunes. Ja, er staan tribunes aan het strand. Eén grote en 2 kleinere. Totaal voor zeker 80% gevuld, met voor meer dan de helft met mensen met een Aziatisch uiterlijk. Zou het in die landen nu ook vakantietijd zijn?

Dan mogen we nog foto’s maken. Tot het moment dat de rangers aangeven dat het niet meer mag. Dit alles ter bescherming van de dieren, en uiteraard hun eigen inkomsten. En dan is het wachten geblazen. Wie ziet de eerste? Soms denk je er een te zien, blijkt het toch een meeuw te zijn. In de steeds donker wordende avond, wordt het ook steeds lastiger te zien. 10 over 8, de eerste groep komt het strand op gewaggeld. En dan gaan de Aziaten aan het rennen. Snel een foto maken, dan naar de andere kant waar de volgende groep aankomt en weer nog sneller naar de bussen, op naar de volgende bezienswaardigheid. Welke dat is? Geen idee, waarschijnlijk hun hotel.

Wij struinen nog even rond en gaan uiteindelijk ondergronds. En het klopt, de pinguïns lopen letterlijk aan je neus voorbij. De één rennend naar zijn nest, de ander waggelend en vallend en weer opstaan langzaam vooruitkomend. Duidelijk te veel gegeten, maar dat schijnt er bij te horen in deze tijd van het jaar (najaar). Ondanks het verbod voor foto’s, hebben we toch een foto van de pinguïns. Hoe we dat geregeld hebben, vertellen we niet. Het verbod is niet overtreden, maar soms moet je creatief zijn.

Als we genoeg gezien hebben, lopen we naar de parkeerplaats en rijden terug richting camping. Wat is het hier donker. Geen straatverlichting, geen verlichting vanuit de omgeving zoals bij ons in NL, zeker in de Randstad. Dan maar ietsje langzamer rijden, dan komen we er ook. Gelukkig geen overstekend wild tegengekomen.

Zo, nu nog even schrijven, verhaaltje plaatsen en ook nog wat foto’s. misschien nog even een spelletje en dan morgen weer een lekker stukje rijden. Ongeveer 260 kilometer. We zullen toch langzaam richting Sydney moeten gaan.