Australian Memorial op de voorlaatste dag

woensdag 12 oktober

Na een koude nacht, staan we weer rustig op. Gelukkig is het vanmorgen niet mistig zoals gisteren en probeert de zon al een beetje door te breken. Toch even de kachel aan voordat we definitief uit bed kruipen. Dat het echt koud was vannacht, blijkt wel wanneer Danny de stroomkabel probeert schoon te maken bij het inrollen. Er zit volop ijs op de kabel, dus heeft best wel een beetje gevroren vannacht.

Snel de route opzoeken. Op naar Gent. Mogelijk nog een extra tussenstop. Australische erebegraafplaats naar aanleiding van de slag om de Somme tijdens de eerste wereldoorlog.

In het dorpje Villers – Bretonneux dat ligt in de Somme linie van de eerste wereldoorlog hebben de inwoners veel te danken aan de Australische soldaten. Zij wisten hier de regio te winnen van de Duitsers. Daarvoor werden wel grote verliezen geleden. De bevolking heeft in de jaren na de oorlog altijd hun respect en dank uitgesproken. Dat werd in 1938 bevestigd met de opening van de begraafplaats voor alle gevallenen en een speciaal monument voor de Australiërs. Met in ons achterhoofd de verhalen van familie en vrienden uit Australië over de jonge mannen die via ANZAC naar Europa gingen om te strijden, riep deze plek iets  bij ons op.

Het was een bijzondere en indrukwekkende plek: door de mist is alles bij aankomst nog in nevelen gehuld en we zijn de eerste bezoekers van de dag: het was er stil en sereen. De graven liggen er mooi en goed onderhouden bij en het monument staat op het hoogste punt en herbergt de namen van velen die geen graf hebben. Je wordt er stil van.

(In the village of Villers – Bretonneux, which lies in the Somme line of the First World War, the inhabitants owe a lot to the Australian soldiers. They managed to win the region from the Germans. For that, however, large losses were suffered. In the years after the war, the population has always expressed their respect and gratitude. This was confirmed in 1938 with the opening of the cemetery for all the fallen and a special monument for the Australians. With in mind the stories of family and friends from Australia about the young men who went to Europe via ANZAC to fight, this place evoked something in us.

It was a special and impressive place: because of the fog, everything is still shrouded in mist on arrival and we are the first visitors of the day: it was quiet and serene. The graves are beautiful and well maintained and the monument stands at the highest point and houses the names of many who do not have a grave. It makes you quiet.)

Uiteindelijk toch weer de route opgezocht. Hier en daar was het verkeer wel erg druk. Mogelijk komt dat doordat in deze regio nog volop brandstof is te krijgen. We nemen een iets andere route dan dat Miepie ons voorschrijft. Blijft lekker hoor, gewoon gebruik maken van ouderwetse kaartenboeken. Scheelt in dit geval heel veel drukte door Lille, we rijden er nu mooi omheen, misschien ietsje langer, maar wel aanmerkelijk rustiger.

Uiteindelijk vinden we de camping, net buiten de stad Gent. De recensies op het WWW houden niet over, maar ja, het is maar voor één nachtje, het laatste nachtje. We krijgen een aardige plek toegewezen, lekker in de zon. We zouden naast de camper lekker kunnen genieten van de bijna zomerse weer. Maar valhelm is wel verplicht. We hebben een aantal eiken staan rondom onze plek en regelmatig vallen er eikels naar beneden. Beter gezegd, het regent eikels. Gaat nog wat worden als het vannacht ook nog een beetje gaat waaien. Grote knallen op het dak.

De camping maakt onderdeel uit van een groot recreatie- en sportgebied. We wandelen een beetje door de omgeving. Even langs de recreatieplas. Blijkt de strandbar nog open te zijn. Leuke terras lekker in de zon, een beetje uit de wind. Hier gaan we zitten (genieten). Glaasje, hapje, net zo lang tot de zon te ver wegzakt.

Terug bij de camper blijkt deze lekker te zijn opgewarmd door de zon. Dus lekker binnen zitten en genieten van de temperatuur. Misschien hoeft de kachel niet aan straks.

Morgen de laatste etappe, helaas naar huis. Maar we hebben niets te klagen na zes weken heerlijk te hebben genoten van de vele steden, campings, opgedane indrukken en noem maar op.