We zijn begonnen aan de terugweg
14 september 2015 - Feriolo, Italië
maandag 14 september 2015
Na het zwembad van gisteren op de camping, hebben we vannacht nog één forse bui gehad. We werden er zelfs wakker van. Gelukkig maar, konden we het dakluik sluiten om te voorkomen dat de regen naar binnen kwam. Ook wel weer een voordeel. Zo’n camping op zandgrond. Vrij snel nadat de regen gestopt is, is al het water weer verdwenen. Nadeel is wel dat als je alle buiten hebt laten staan (stoelen, tafel en dat soort dingen) je ’s morgens eerst alles schoon kunt maken voordat je gaat inpakken. In ieder geval als je wilt voorkomen dat de camper er als een zandbak uit gaat zien.
Na een vroeg ontbijt dus alles maar een beetje schoon gaan maken en de bus weer reisklaar maken. Afrekenen, nog even een snelle boodschap en dan de snelweg opzoeken. Gaat ook deze keer weer erg gemakkelijk. Gelukkig is de snelweg wel goed te rijden, we worden niet zeeziek van het heen en weer schudden zoals de afgelopen dagen.
Onderweg zie we de regen en onweersbuien tegen de bergen oplopen. Gelukkig houden wij het de hele dag droog, maar we zien ook dat de verschillende rivieren weer echt stromen vol water. Dat was de af gelopen weken echt wel anders.
Het is wel weer een dagje mollen. Eerst richting Genua. Net na deze stad hebben we er 200 kilometer op zitten, waarvan 54 kilometer tunnels. Echt niet normaal. De ene tunnel is beter verlicht dan de ander. Soms rijdt je gewoon een echt zwart gat binnen. Totaal geen verlichting in die tunnels. Dan de snelheid maar een beetje aanpassen.
Onderweg maar weer eens een beetje diesel laden. Ja, ook een camper rijdt niet op lucht. Wel schrikken als je moet afrekenen als de bijna lege tank weer helemaal is gevuld. Dik over de € 100. Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij. Ook nog even gestopt voor een broodje en een bakje koffie.
Even na 2 uur zien we het Lagio Maggiore vlakbij verschijnen. Inmiddels meer dan 70 kilometer tunnels gehad, 20% van de reis in het donker gereden, en dat overdag. We kunnen de Autostrada hier ook verlaten. Nog een kleine 2 kilometer binnendoor en dan vinden we de camping. Echt aan de rand van het meer. Fantastisch uitzicht. Eerst even de plaats inrichten, de camper van binnen een beetje schoonmaken (zandvrij, of liever gezegd: zandarm). In de gidsen staat dit plaatsje, Feriolo, bekend als een gehucht. Dat blijkt ook als we in de loop van de middag nog even een stukje gaan wandelen. Wel is er een supermarkt, waar we nog even wat spul halen tegen muggen en wespen. Onze eigen voorraad is er na ruim twee weken wel doorheen gejaagd. Wat opvallend is, is dat we hetzelfde spul kunnen vinden waar we uitstekende ervaringen mee hebben tijdens onze reizen door Australië. Geen twijfel, meenemen dus.
Terug op de camping maar een hapje eten maken, afwassen, beetje lezen en plannen maken voor morgen. Misschien al weer een spelletje en anders op tijd de inmiddels vertrouwde bedden maar weer opzoeken.
We hebben dus Toscane achter ons gelaten, zijn Ligurië (rondom Genua) gepasseerd en zijn nu in Piemonte (noord-Italië, tegen Zwitserland aan) aangekomen.
Speciaal voor Pa Stoopendaal: ja we hebben spierpijn, niet zo zeer van het wandelen op zich, maar vooral van het vele klimmen en dalen. Maar zoals dat in ons beide families geldt: niet klagen maar dragen en de tanden op elkaar en doorgaan. We zijn geen watjes, zo zijn we niet opgevoed.
Na het zwembad van gisteren op de camping, hebben we vannacht nog één forse bui gehad. We werden er zelfs wakker van. Gelukkig maar, konden we het dakluik sluiten om te voorkomen dat de regen naar binnen kwam. Ook wel weer een voordeel. Zo’n camping op zandgrond. Vrij snel nadat de regen gestopt is, is al het water weer verdwenen. Nadeel is wel dat als je alle buiten hebt laten staan (stoelen, tafel en dat soort dingen) je ’s morgens eerst alles schoon kunt maken voordat je gaat inpakken. In ieder geval als je wilt voorkomen dat de camper er als een zandbak uit gaat zien.
Na een vroeg ontbijt dus alles maar een beetje schoon gaan maken en de bus weer reisklaar maken. Afrekenen, nog even een snelle boodschap en dan de snelweg opzoeken. Gaat ook deze keer weer erg gemakkelijk. Gelukkig is de snelweg wel goed te rijden, we worden niet zeeziek van het heen en weer schudden zoals de afgelopen dagen.
Onderweg zie we de regen en onweersbuien tegen de bergen oplopen. Gelukkig houden wij het de hele dag droog, maar we zien ook dat de verschillende rivieren weer echt stromen vol water. Dat was de af gelopen weken echt wel anders.
Het is wel weer een dagje mollen. Eerst richting Genua. Net na deze stad hebben we er 200 kilometer op zitten, waarvan 54 kilometer tunnels. Echt niet normaal. De ene tunnel is beter verlicht dan de ander. Soms rijdt je gewoon een echt zwart gat binnen. Totaal geen verlichting in die tunnels. Dan de snelheid maar een beetje aanpassen.
Onderweg maar weer eens een beetje diesel laden. Ja, ook een camper rijdt niet op lucht. Wel schrikken als je moet afrekenen als de bijna lege tank weer helemaal is gevuld. Dik over de € 100. Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij. Ook nog even gestopt voor een broodje en een bakje koffie.
Even na 2 uur zien we het Lagio Maggiore vlakbij verschijnen. Inmiddels meer dan 70 kilometer tunnels gehad, 20% van de reis in het donker gereden, en dat overdag. We kunnen de Autostrada hier ook verlaten. Nog een kleine 2 kilometer binnendoor en dan vinden we de camping. Echt aan de rand van het meer. Fantastisch uitzicht. Eerst even de plaats inrichten, de camper van binnen een beetje schoonmaken (zandvrij, of liever gezegd: zandarm). In de gidsen staat dit plaatsje, Feriolo, bekend als een gehucht. Dat blijkt ook als we in de loop van de middag nog even een stukje gaan wandelen. Wel is er een supermarkt, waar we nog even wat spul halen tegen muggen en wespen. Onze eigen voorraad is er na ruim twee weken wel doorheen gejaagd. Wat opvallend is, is dat we hetzelfde spul kunnen vinden waar we uitstekende ervaringen mee hebben tijdens onze reizen door Australië. Geen twijfel, meenemen dus.
Terug op de camping maar een hapje eten maken, afwassen, beetje lezen en plannen maken voor morgen. Misschien al weer een spelletje en anders op tijd de inmiddels vertrouwde bedden maar weer opzoeken.
We hebben dus Toscane achter ons gelaten, zijn Ligurië (rondom Genua) gepasseerd en zijn nu in Piemonte (noord-Italië, tegen Zwitserland aan) aangekomen.
Speciaal voor Pa Stoopendaal: ja we hebben spierpijn, niet zo zeer van het wandelen op zich, maar vooral van het vele klimmen en dalen. Maar zoals dat in ons beide families geldt: niet klagen maar dragen en de tanden op elkaar en doorgaan. We zijn geen watjes, zo zijn we niet opgevoed.
En toch komt de zon er af en toe door. Klimaatverandering?
Wanneer jullie terug zijn is het wennen aan de berichtgeving omtrent de vluchtelingenstroom. Europa laat zich van zijn beste kant zien. Uitstel van beslissingen is op dit moment de politiek.
Tot morgen.