Bey Sidney, hallo Perth

Zaterdag 25 september

We zijn er, we zitten in Perth, eigenlijk in een voorstadje dat Belmont heet. Gisterochtend inderdaad vroeg opgestaan. De bus naar het vliegveld vertrekt om 7 uur vanaf het hotel. Met 11 mensen opeengepakt zitten, door de drukke ochtendspits scheuren en gedumpt worden op terminal 3 van het domestic airport, oftewel de luchthaven voor binnenlandse vluchten. Het inchecken en de controle verlopen snel. Koffie en een broodje scoren en dan wachten tot we gaan vertrekken. Op de luchthaven snel even één van de nieuwe modellen van Hyundai bekeken, de i45. Mooie kar, bij ons nog niet gezien. Instappen en op weg naar Perth. Het vliegtuig zit voor ongeveer 80% vol. Wij hebben 4 stoelen in de middenrij tot onze beschikking. Rustige en mooie vlucht van bijna vier en een half uur, superzachte landing. Koffers ophalen en dan op zoek naar Sonja en Rodney. Zullen we ze nog herkennen na ruim 2 jaar, vragen we ons af. Die kans krijgen we niet, we hoeven echt niet te zoeken. We komen met de roltrap aan in de hal waar de koffers komen  en we worden al welkom geheten door hen. Ze hadden ons al op de roltrap zien staan. Snel de koffers van de band halen en dan gaan we op weg. Paspoortcontrole hebben we niet, het is tenslotte een binnenlandse vlucht.  We kunnen niet bij Sonja overnachten. Het is hier een feestweekend en de kinderen hebben allemaal vakantie van school en de kleinkinderen van Sonja blijven allemaal logeren, geen bedden dus. Ze hadden aangeboden een hotel voor ons te zoeken en alvast te reserveren. En dat hebben ze gedaan. Een studio zoals ze dat hier noemen. Zeg maar een hotelkamer, met een kleine compleet ingerichte keuken. In de ons bekende vakantiebestemmingen zouden we het een appartementje noemen. Binnen het kwartier worden we er heen gebracht. Sonja en Rodney lopen even met ons mee naar binnen en wijzen ons de weg. Ook nog even aangeven waar we wat boodschappen kunnen doen en we spreken af dat ze ons morgen rond het middaguur komen ophalen, want lopen naar hun huis is echt te ver. Het motel, bestaande uit meerder moderne lage gebouwen, heet Country Comfort en ligt vlak langs de West Australian Highway. Die weg zullen we de komende weken nog heel veel tegenkomen. Zo, weer uitpakken, het motel even verkennen, douchen en dan op weg naar de boodschappen. Het douchen valt even tegen. Geen warm water uit de kraan, dan toch nu al kamperen, maar dan in een motel? Het heeft hier tenslotte al maanden niet geregend en volgens Rodney is het water nu al op rantsoen en dan moet de zomer nog gaan beginnen. We kennen dit wel van Griekenland en Turkije, maar hier Down Under toch zeker niet? Maar even navragen aan de receptie. Nee meneer, we zijn met een reparatie bezig en over een uurtje is alles weer aangesloten. Dan maar even wat drinken in de bar. En hoe toepasselijk de naam van deze gelegenheid: The Firehouse. Geen kazerne te bekennen, wel enkele, zeer mooie, brandweerattributen in het restaurant. Toch ook hier maar weer navragen. Blijkt het een locatie te zijn waar vroeger een trainingscentrum van de brandweer te zijn geweest. Oké, moet kunnen dus, maar wel lekker om je toch weer een beetje verbonden te voelen. Ook als zo vaak gezegd, de brandweer is maar een kleine wereld, ook internationaal en werkt als een magneet. Op weg naar de supermarkt een paar straten verderop. Aan de hand van een plattegrond die we bij de receptie hebben gekregen lopen we rustig die kant op. Onderweg worden we nog aangesproken door een gehandicapte jongen op een fiets. Wanneer we antwoord geven weet hij niet hoe snel hij weer moet wegrijden, het zweet druipend van zijn kop. Logisch ook wel, ik zou het ook arm hebben bij 25 graden met een baseballpetje en een fietshelm op mijn hoofd. Het is best wel warm. Dus rustig lopen is gewoon de juiste oplossing om niet al direct weer helemaal afgepeigerd terug te komen in het motel. Rugzak vol, twee plastic tassen en sjouwen maar. Terug op de kamer vragen we ons af hoe ver we nu echt zijn van het huis van Sonja. Internet maar aansluiten. Google Earth checken en we ontdekken dat we al vlak langs het huis zijn gelopen. De afstand valt dus reuze mee. Daarna lekker krantje lezen, digitaal natuurlijk, diverse websites even langslopen en dan een hapje eten klaarmaken, we hebben tenslotte een keuken. Dan nog even televisie kijken. Het nieuws is overladen met berichten over de `Gemene Best Spelen` waar van alles aan de hand is maar ook de grote finale van morgen. Deze weken zijn de laatste wedstrijden van het voetbal en rugby. Nog even onduidelijk is wat wanneer is….. Nog een spelletje doen en dan een lekkere lange nachtrust.

Vanmorgen al weer vroeg wakker. Dan maar een beetje lezen en vervolgens maar weer het internet op. Je moet toch wat doen in je vakantie. Dagboek bijwerken en dan ontbijtje maken. Beetje opruimen, de cadeautjes verzamelen, apparaten tussendoor weer opladen en dan straks naar de familie.