Cultuur en kilometers

dinsdag 20 mei 2014

De vogels zijn gisteren nog vastgelegd op de gevoelige plaat. Ze bleven maar komen. Aan het einde van de middag zelf een potje eten gekookt. Ging er goed in. Wel behoorlijk last van mijn hooikoorts. Volop pluizen, komt vast door het mooie weer. Maar gelukkig hebben we voldoende bestrijdingsmiddelen bij ons. Snuif in de neus, pil door de keel, en na een poosje gaat het al een stuk beter. Wel gaan we vroeg naar bed. Zijn allebei best wel moe. Nu maar hopen dat Grady ook een beetje kan slapen. Met enkele onderbrekingen blijkt dat achteraf redelijk gelukt te zijn.

De biologische klok stelt zich al wel bij, maar erg hard gaat dat ook weer niet. We zijn beide bijtijds wakker. We weten het uit te zingen tot ongeveer half acht. Dan toch maar de koffie laten doorlopen. Deze drinken we onder het genot van de vroege ochtendzon op onder de luifel. Daarna nog een broodje als ontbijt en dan snel de bus reisklaar maken. We willen vroeg op pad zijn, eigenlijk de drukte een beetje voor blijven. De eerste halte is maar drie kilometer terug op de route.

We gaan cultuur snuiven. In Unteruhldingen bevindt zich een soort openluchtmuseum, met paalwoningen uit de ijs-, steen, brons- en ijzertijd (volgorde zal wel niet kloppen). Erg leuk om te zien hoe ze dit museum hebben opgebouwd. Begint met een stukje techniek, in drie delen. Via drie verschillende ruimtes krijg je, met behulp van de meest technische snufjes, een inleiding wat er straks in de paalwoningen te zien is. Erg leuk gedaan, maar vooral ook leerzaam.

Dan onder begeleiding de vier verschillende dorpjes, op paalwoningen, door. De gids verteld leuk en geeft de scholieren, waarbij wij in de rondleidingsgroep zitten, nog wat leuke tips en adviezen meer. We wandelen daarna nog een beetje door het centrum en vervolgens zoeken we de parkeerplaats op waar we de bus hebben achtergelaten. Even op de kaart kijken, motor starten, riemen vast, eerste versnelling en daar gaan we weer. Nog wel herhalen we even dat we lang, hoog en breed zijn. (inmiddels een vast ritueel dat we iedere keer herhalen wanneer we weer ergens vertrekken, we zijn tenslotte, ruim acht meter lang, bijna drie meter hoog en breed zijn we toch ook nog twee meter dertig)

We hadden als voorlopig doel Ludwigshafen, nee niet de noordelijker gelegen grote stad. Hier drinken we aan het meer een heerlijke bak koffie. Maar ja, het is nog wel erg vroeg, zullen we nog een stukje doorrijden? Ook zo’n voordeel van een camper. Dan maar om de westpunt van het meer en dan aan de zuidoever maar weer oostwaarts. We proberen zo veel mogelijk vlak langs het meer te rijden. En dan kom je nog wel eens voor verrassingen te staan. Afgesloten straten, doodlopende straten, smalle steegjes, dubbel geparkeerde auto’s en overstekende motorboten (er werd een boot op trailer dwars over de weg gezet om te water worden gelaten). Dat laatste is geen probleem, gewoon op tijd in de remmen en wachten tot je er langs kunt. De andere genoemde verrassingen worden soms wat lastiger, zeker met een bus van de eerde genoemde afmetingen. Met behulp van de achteruitrij-camera, maar vooral de aanwijzingen van Grady lukt het iedere keer wel. Met een beetje zwaaien en wijzen lukt het iedere keer weer om te draaien en te keren.

Snel pakken we iedere keer weer een alternatieve route. Nu richting Konstanz. We rijden echt een schitterende route waarbij ook de stuurmanskunsten ten toon moeten worden gespreid. Smalle weggetjes met overhangende bomen. Ook ver vooruit kijken (als dat mogelijk is door het vele bochtenwerk), want niet op alle stukken is de weg breed genoeg om elkaar te kunnen passeren. Op een zeker moment moeten we echt helemaal aan de kant, er komt een grote touringcar aanzetten die niet de indruk geeft even op een breder stuk te willen wachten. Gelukkig vinden we heel snel een grote inrit naar een weiland waar we volledig aan de kant kunnen. Even bedanken, ho maar. “Graag gedaan, hufter” foeter ik achter het stuur.

Na nog een aantal kilometer zien we de eerste bordjes van de gezochte camping. De route naar de camping is ook niet erg ruim. Gelukkig zonder problemen en niet al te veel moeite vinden we de camping en gelukkig hebben z er nog plek. We krijgen een mooie stek toegewezen, uitzicht op het meer en lekker ruim.

Omdat we al weer geen zin hebben zelf in de potten en pannen te roeren, is het maar wat fijn dat ook hier op de camping een restaurant is. Rond etenstijd zoeken we het terras op. Wat zal de kaart gaan brengen? Dat valt niet tegen. Combinatie van Duitse en Thaise gerechten op het menu. We kiezen allebei voor het laatste. En wat hebben we lekker gegeten! En ook nog heel betaalbaar. Aanradertje zullen we maar zeggen. Nu nog even de weblog bijwerken, foto’s plaatsen, dan nog een spelletje kaart  (sta al 6-0 achter, dus zal ik ze maar weggooien) en dan lekker slapen en morgen bijtijds weer op, richting Mainau.