Een dagje werken aan het stuur

donderdag 10 oktober 2013

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan. Even na zessen, en dat zonder wekker. We zitten dus lekker in het ritme. Maar waarom zo vroeg opstaan? Simpel. Na vandaag laten we de Pacific Ocean even voor wat die is, we trekken weg van de kust. We willen nog één keertje de zon zien opkomen boven de zee. We zijn precies op tijd. Twintig minuten over zes steekt de zon zijn kop op boven het water. Een fantastisch gezicht. We hebben bijna een half uur zitten kijken en genieten. We proberen mooie plaatjes te schieten.

Na het genieten, ontbijten we en maken we de bus al weer reisklaar. Even voor acht uur gooien we de stroom er af en starten we de motor. Eerst nog even naar een mooi uitzichtpunt, even verderop in de stad. De zogenaamde Big Blowhole. Een gat in de rotsen waarbij, wanneer er sprake is van forse golven, het water uit een in de stenen uitgesleten gat omhoog spuit. Vanmorgen is dat helaas niet het geval. Wel even rondkijken en dan definitief de route voor vandaag starten. Snel de doorgaande route, de rijksweg zeg maar, weer oppakken. Ruim dertig kilometer langs de kust. Er wordt hier letterlijk behoorlijk aan de weg getimmerd. Het hele stuk zijn ze druk bezig om een nieuwe vierbaansweg aan te leggen. Tot nu toe is het een tweebaansweg en die gaat ook nog behoorlijk op en neer en is absoluut niet rechtuit. Dan de Touristdrive 7. Helemaal binnendoor. Staan er aan het begin ook nog waarschuwingsborden. Niet toegankelijk voor vrachtauto’s. auto’s met aanhanger en grote auto’s. Is ruim 7 meter nu groot? Soms wel, vooral met het parkeren in de stad, maar voor zo’n route draaien we onze hand toch niet meer om. 32 kilometer klimmen en dalen. Sommige bochten zijn zo kort en stijl dat die in de eerste versnelling genomen moeten worden. Danny kan niet veel genieten van de mooie uitzichten, maar hij geniet wel van het rijden. Onderweg komen we in Kangaroo Valley nog een hele mooie oude brug tegen. De Hampden Bridge. Auto’s kunnen elkaar hier niet passeren en er mag maar één vrachtwagen tegelijkertijd over de brug. De brug stamt dan ook al uit 1898.

Even over de helft stoppen we bij Fitzroy Falls, een waterval die vele tientallen meters naar beneden gaat. De Niagara in het klein, zeg maar. Busje snel parkeren en met de camera in de aanslag het wandelpad volgen. Ook hier is de mogelijkheid om de Platypus, vogelbekdier, te spotten, maar ook hier zien we hem niet. Even verderop is de waterval. Schitterende uitzichten en een mooie waterval.

Na een bak koffie gaan we verder door op de touritsdrive, die even verderop overgaat in Touristdrive 8. Dan de snelweg weer op, de A31, richting Canberra. Nog 170 kilometer te gaan. Er staat vandaag helaas wel een heel straffe wind die er voor zorgt dat de bus weer lekker over de weg heen zeilt. Na die ruim dertig kilometer dalen en klimmen, heel veel schakelen, is het nu vooral heel veel tegensturen om tussen de lijnen te blijven. Harder dan 90 kilometer per uur, terwijl er hier 110 gereden mag  worden, is dan ook bijna niet te doen. Met twee extra tussenstops bereiken we de stad. Gelukkig hebben we de GPS weer ingeschakeld en met behulp van dit mooie apparaat vinden we redelijk gemakkelijk de uitgezochte camping. We willen er twee nachten blijven staan. Dit komt vooral door het uitgebreide voorbereidingswerk van gids Grady. Er is gewoon heel veel te zien en te doen in deze stad. Inchecken en plekje zoeken. Dus niet. Nog niet eerder meegemaakt in de 7000 kilometer die we tot nu toe (inclusief die van drie jaar geleden) hebben gereden en de inmiddels tientallen campings die we hebben bezocht. Tot en met aanstaande zondag geen plek meer beschikbaar. Wel krijgen we keurig netjes twee alternatieven, kaartje erbij en ook nog hoe we er moeten komen. De eerste camping valt al snel af. Een groot grasveld bij een paardenrenbaan. We hebben er geen goed gevoel over. Dus door naar nummer twee. Even verderop. Hier wel volop plaats. Het terrein doet een beetje denken aan een oude legerkazerne, maar duidelijkheid krijgen we daar (voorlopig) nog niet over. De plek is niet heel bijzonder, maar goed genoeg om twee nachten op door te brengen. Tijdens het eten, buiten gekookt, raken we in gesprek met het gezin naast ons. Even leuke ervaringen uitwisselen. Het toeval wil dat de buurman oorspronkelijk uit Melbourne komt. Onze laatste bestemming met het busje. Hij adviseert ons een bepaalde camping. Lekker gemakkelijk te vinden en met het openbaar vervoer is de stad zelf uitstekend bereikbaar. Wel moeten we erg houden in een speciale kaart, die nodig is voor het OV. Hij noemt het een soort creditcard. Als we uitleggen dat we dat thuis al lang hebben, kijkt hij zelfs verbaasd, maar hij snapt wel dat wij het systeem al wel kennen dus. Inchecken en uitchecken dus, de OV-chip. Na de leuke gesprekken, nog even een glaasje, afwassen, schrijven en een spelletje en dan weer pitten. Tot morgen.