Eindelijk een beetje verbinding

St. Florian, Passau en een nieuw woord

vrijdag 31 augustus 2018

Vanmorgen op het gemak gestart. De weersvoorspelling was dat het tot begin van de middag droog weer zou zijn in de regio. Later in de middag is er heel veel regen voorspeld. Na een bak koffie toch de kar maar aan de gang gegooid en eerst een stukje teruggereden, naar St Florian. Als het nu maar niet gaat tegenvallen. Het is maar een ritje van 9 kilometer. Als we in het dorpje aankomen zien we verschillende muurschilderingen van de beschermheilige van de brandweer. Ook zien we bordjes die  verwijzen naar een brandweerkazerne. Deze dan maar even volgen. Geheel bij verrassing komen we uit bij een brandweermuseum. Helaas, we zijn te vroeg. Nog gesloten. Naast het museum staat een  die hele mooie kathedraal met klooster die we dan maar eerst even bezoeken. Grady is ook weer helemaal blij. Ze scoort weer een aantal griffioenen. Ook Danny wordt niet teleurgesteld. Een aantal beelden van  Florian wordt op de gevoelige plaat vastgelegd.

Dan naar het brandweermuseum. Volgens de te lezen informatie is het wel een oude brandweerpost. We gaan naar binnen. Het ziet er allemaal heel erg netjes uit. Uitsluitend oud materiaal uit de regio. Erg leuk om een te zien.

Na ruim een uur zoeken we het zwarte monster weer op. Eerst maar eens kijken welke route we gaan rijden naar Passau. En uiteraard ook nog even een camping opzoeken in alle boeken die we bij ons hebben. Een klein stukje snelweg en dan de rest allemaal binnendoor. Jammer dat het uiteindelijk begint te regenen. De route is wel erg mooi. Zonder moeite vinden we de camping. Maar dan, even vergeten. Hier in Duitsland hebben ze heel vaak tussen de middag een zogenaamde ruhepause. Hier duurt het tot twee uur. Dus even drie kwartier een beetje lezen en wachten. Het wordt uiteindelijk een uur. De campingbaas heeft zich waarschijnlijk verslapen. Met een slaperige kop en alleen een broek en hemd aan, komt hij om kwart over twee aan. Duizend maal excuses.

We mogen zelf een plek zoeken. Hebben we snel gevonden. Niet al te ver van het toiletgebouw vandaan. Met al die regen wil je ook niet al te nat worden. Tot onze verbazing staat de ANWB-groep, die we afgelopen week in Donauesschingen gezien hebben, hier ook op de camping. Later in de middag bedanken we de “captain” voor zijn goede advies voor de camping nabij Wenen.

We zetten toch maar de luifel uit. Maakt het in- en uitstappen bij regen net iets prettiger. Wel zorgen dat de luifel voldoende schuin staat, zodat het water er goed af kan lopen. Verder in de middag ook nog een beetje lezen en dan gemakkelijk een hapje eten in het restaurant van de camping. Ook plannen maken voor morgen. We willen naar het centrum van Passau. Op de fiets schijnt het langs de Donau uitstekend te doen te zijn. Maar laten we dat maar van het weer laten afhangen. Vlak bij de camping gaat er ook een bus naar de stad. We zullen wel zien.

Tijdens het eten leren we een nieuw woord. Omdat de ANWB-groep een gezamenlijk diner heeft zitten aan de diverse tafels verschillende koppels naast elkaar aan dezelfde tafel. Uiteraard zijn dit geen ANWB-reizigers. Aan de tafel naast ons zitten twee andere Nederlandse echtparen. Eén van de dames heeft een nogal luide stem en zal het andere koppel wel even vertellen wat ze onderweg wel en niet moeten doen. We horen diverse bekende plaatsen voorbij komen. En dan komt het. Uiteindelijk gaat het gesprek over musea. De kwebbeltante geeft aan musea wel aardig te vinden, zolang het maar geen schilderijenmuseum is. Een uitgebreide glimlach kunnen we niet onderdrukken. Ja, je leert zo nog wat onderweg.

De internetverbinding op de camping blijkt niet te werken, dus morgen laptop maar meenemen naar de stad. Daar een gele driepoot opzoeken.

Lokaal openbaar vervoer, internet, de Dom en een verrassing.

zaterdag 1 september 2018

Gezien de weersvoorspellingen, regen gedurende de hele dag, hebben we uiteindelijk besloten om toch maar met het lokale openbaar vervoer richting de stad te gaan: altijd weer een uitdaging. Je weet nooit wat je tegenkomt. 12 kilometer fietsen in een stevige miezerregen zagen we toch niet zo zitten. Hierdoor kunnen we rustig starten, de bus gaat pas om 11.51 uur. Dan gelukkig wel weer vlak bij de camping. Omdat het zaterdag is en we toch alle tijd hebben, staan we niet al te vroeg op. Daarna koffie, ontbijt en dan voor de camping het zaterdagritueel. Opruimen. Vuilnis weg. Bedden verschonen. Bezem door de wagen. Chemisch toilet legen. En het huishouden is weer gedaan. Even na half twaalf pakken we de rugzak in. Laptop mee, paraplu niet vergeten. Op naar de bushalte. Keurig op tijd stopt lijn zes bij de halte. Kaartjes zijn meer dan betaalbaar en een half uurtje later stappen we midden in het centrum van Passau uit.

Bordjes volgen naar de oude stad en de Dom. Op een niet verwachtte plek staat er ineens een heel mooie kerk, de Dom, denken we. We gaan naar binnen en verbazen ons aan de zeer rijk gedecoreerde kerk. Danny weet nog twee beelden te scoren van de heilige Florian. Dan weer de regen opzoeken, verder richting het oude centrum. Even verderop staat er weer een magistraal kerkelijk gebouw. Dit is dus de echte Dom. Staat alleen volledig in de steigers. Jammer. We laten dit gebouw dan ook rechts liggen. Op een zeker moment lopen we het oude centrum uit en gaan de terugweg zoeken. Eerst maar eens wat eten en drinken. We vinden een aardige tent en bestellen wat van de kaart. Gratis internet. Dus dan maar snel het verhaal van gisteren plaatsen. Dan blijkt de accu van de laptop leeg te zijn. Leermoment. Voortaan eerst even checken.

Dus we stellen alle volgers weer teleurgesteld. Geen dagelijkse update. Voor een volgende reis maar eens nagaan of een mobiele router uitkomsten biedt. Ook op de camping wil het weer niet lukken. Danny verdenkt de mevrouw van het schilderijenmuseum er alsnog van dat ze begrepen heeft dat wij haar verstonden en de campingbaas opdracht heeft gegeven de internetverbinding nog slechter te maken zodat we niet over haar konden schrijven.

Danny weet op het centraal station van Passau nog drie van zijn favoriete tijdschriften te scoren. Daarna zoeken we de bus voor de terugweg op. Het reisschema is niet helemaal duidelijk, wij komen er in ieder geval niet uit. Maar dan arriveert de bus. Twee kaartjes. “Waar moet u naar toe?” De camping in Irring. “Zo ver ga ik niet, zult u nog een stukje moeten lopen”. De juiste bus gaat pas over anderhalf uur. We hebben geen zin om daar op te wachten, dus nemen we toch deze bus. Eindpunt.

Blijkt de camping maar iets meer dan een kilometer verderop te liggen. Maar ja, geen wandelpad, het regent, en we zijn allebei moe en hebben spierpijn. Tanden op elkaar en gaan. Links van de weg, want dan kunnen we het verkeer goed zien. Wanneer we net onderweg zijn, stopt er een stokoude Mercedes. Alarmlichten aan, raam gaat open. “Die gaat ons meevragen” zegt Danny nog. Dan gaat het portier open. Stapt één van de serveersters van het restaurant van de camping uit. Ze heeft ons herkend van gisteravond. Zij vindt het maar niets dat we in de regen langs de weg moeten lopen en biedt ons een lift aan. Eerst duizend maal excuses. Het is een zooitje in haar auto. Heel verhaal krijgen we te horen over honden en kleinkinderen. Maar wel fijn.

Het vervelende klimmetje naar de camping hoeve we zo ook niet te maken. We bedanken haar heel hartelijk. Maar slaat ze de hondenharen van Danny zijn jas af. Als we binnen zitten, lekker even lezen en relaxen. Zo eten maken en dan plannen voor morgen maken. Hopen dat we ergens wel kunnen vinden waar we jullie kunnen bijpraten.