Rivercruise, een beetje Zwitserland en wilde dieren

zondag 26 februari 2017

Gisterenavond hebben we voorzichtig een beetje een plannetje gaan maken voor de komende dagen. Volgende zondag moeten we de camper weer inleveren en we moeten dus een beetje rekening houden met wat we nog willen zien en doen.

Vanmorgen op een redelijke tijd opgestaan. Het gebruikelijke startritueel en zo rond half negen rijden we de camping af en rijden we richting Launceston, slechts 12 kilometer. We hebben het plan opgevat om ook hier een rivercruise op de Tamar River te maken. Hebben we tijdens eerdere reizen in Australië ook gedaan en dat is ons tot nu toe altijd goed bevallen.  Met behulp van de Tom Tom weten we de opstapplaats gemakkelijk te vinden. Jammer, betaald parkeren en geen muntgeld in de knip. Even verder lezen op de borden. Gelukkig, zondag gratis. Snel naar het ticketbureau. Er zijn nog tickets beschikbaar voor de afvaart van half tien. Sterker nog, we zijn de eersten. Half uurtje wachten en we kunnen aan boord. Met nog twaalf anderen lopen we over de steiger naar het bootje. Een moderne schuit (max 48 passagiers), in oude stijl gebouwd, waarmee de rederij zelfs een prijs schijnt te hebben gewonnen. Precies op tijd vertrekken we. Eerst naar het oudste gedeelte van de haven. De oorspronkelijke scheepswerven zijn allemaal verdwenen. Nu een jachthaven en plek voor twee roeiverenigingen. Terug naar het grotere water. Beetje stroomopwaarts langs een werf waar nog wel schepen worden onderhouden. Even verderop een stukje haven met diverse schuiten van vergane glorie. Volgens de schipper allemaal schepen in bezit van een particulier die de schepen alleen maar opkoopt en er verder niets meer mee doet. Een oude sleper, een oude ferry uit Singapore en nog wat andere roestbakken. Dan varen we onder een brug uit 1803 door. We varen een soort kloof binnen waarbij de schipper de boot overschakelt van diesel aandrijving naar elektrisch. Het bassin, zoals ze het noemen, ziet er heel mooi uit. Zou zo in de Efteling of Disneyworld passen. Na een klein uurtje stappen we weer van boord. We laten de bus lekker staan op de parkeerplaats (toch gratis) en wandelen het centrum in. Drinken nog ergens koffie, nemen een broodje mee voor de lunch en wandelen terug naar de bus.

Adres van de camping invoeren en rijden maar weer. We gaan dwars door een van de woonwijken van de stad. Nauwe straatjes, korte bochten maar uiteindelijk hebben we de doorgaande route weer te pakken. Na ongeveer twintig kilometer ineens borden met de aanwijzing Grindelwald. Hé, dat is toch Zwitserland? Grady had hierover iets gelezen in een van de boekjes. Een klein stukje Zwitserland, nagebouwd op Tasmanië. Toch de afslag maar even genomen. Blijkt het een golf resort te zijn waarbij de gebouwen, hotel, huisjes en winkels, in Zwitserse stijl zijn nagebouwd. Leuke onderbreking.

Dan op naar de camping in Kelso. De highway wordt smaller en smaller. Als dat maar goed gaat. De dorpjes waar we doorheen rijden worden kleiner en kleiner. Toch weten we de camping gemakkelijk te vinden. Een heuse oprijlaan. Inchecken en het plekje installeren. Een mooie plek. Alleen jammer dat het er stikt van de vliegen. Ze kruipen bijna in je oren, maar vooral ook tussen je bril en gezicht. Dus zoeken we een wat koelere ruimte waar ook nog een beetje wind staat. Het wordt de campingkeuken. Prima vertoeven daar. Beetje lezen, wat drinken en we komen de tijd wel door. Als het wat koeler wordt, verdwijnen ook de vliegen. We kunnen terug naar de bus. Langzaam aan beginnen met de voorbereidingen voor het avondeten. Een beetje Grieks vandaag. Keftadakia, maar dan op z’n Australisch. Smaakt prima. En dan komen de wilde dieren. Nou ja, wild. Het zijn wombats. Tijdens de eerste reis hebben we ze al gezien in Whitemanspark in Perth, een dierentuin. Maar in de vrije natuur nog niet. Hier lopen ze na het zakken van de zon, zo vlak voor schemering, gewoon over de camping. Zodra we de eerste zien, pakt Danny de camera en gaat op pad. Het blijkt een moeder met  jong te zijn. Gelukkig zijn de dieren niet echt bang van mensen. Toch maar op een afstand van een meter of 10 blijven. Wij mensen zijn tenslotte te gast in hun natuurlijke omgeving. Telelens maakt een hoop goed. Blijkt het eerste exemplaar ook nog eens een moeder met jong te zijn. Al snel blijkt dit koppel bijzonder te zijn. Niet eerder gezien op de camping, horen we uit diverse commentaren. Nog enkele exemplaren volgen. Ook is er nog een wallaby (kleine kangoeroe soort) te zien, maar het is inmiddels te donker voor een foto. Morgen een nieuwe kans. We blijven twee nachten op deze camping.