Een rustig dagje, of toch niet?

zondag 29 september 2013

Afgelopen nacht heeft het weer geregend, net als gisterenmiddag. Dat doet geen goed aan de was die aan de lijn hing te drogen, dus alles maar nat weer meegenomen. Sommige dingen moeten ook opnieuw worden gewassen, want ook hier vliegen veel vogels rond die wel eens wat laten vallen.

Even na acht uur, alles is reisklaar, gooien we de diesel maar weer aan de gang. Vandaag verder richting het zuiden, niet al te ver, maar toch we rijden richting Bundaburg. Zoeken we hier een camping of rijden we verder? Vlak naast de snelweg is een winkelcentrum en gelukkig is de supermarkt ook op zondag geopend. We vullen snel de voorraad aan, drinken een bak koffie en pakken de kaart er even bij. Omdat het zondag is, is er veel gesloten en besluiten we om toch nog maar even door te rijden. Niet echt een rustige zondag lijkt het te gaan worden. We hadden ons nog wel voorgenomen niet te veel te gaan rijden vandaag. Eerst binnendoor, en dan de A1 al weer opzoeken. Ja, deze weg is echt lang, we volgen hem al vanaf het startpunt in Cairns, en we hebben er al ruim 1800 kilometer opzitten. Nee, niet allemaal over de Bruce Highway (de A1 dus), maar toch. Via Childers richting Maryborough. Een kleine 30 kilometer voor deze stad links af en dan nog ongeveer 50 te gaan. Camping hebben we inmiddels uitgezocht. Eentje in Hervey’s Bay. Navigatie staat ingesteld en even voor twaalf uur rijden we de camping op. Niet zo heel groot, maar ziet er weer prima verzorgd uit. We krijgen een mooie plaats, met volop schaduw, toegewezen. Snel aansluiten op de stroom, stoelen in de zon (zijn nog nat van gisteren en vannacht)en klaar zijn we. Bijna dan. Eerst de was nog even opnieuw in de machine. Lekker even wat eten en dan plannen maken voor de komende week. Na ruim een uur puzzelen is de gids (lees Grady) er uit. Hier blijven we twee nachten. Morgen, maandag walvistocht, dinsdag weer wat kilometers maken. Lijstje gemaakt met wat we allemaal gaan doen de komende vier, vijf dagen. Weet het niet helemaal precies meer, maar vrijdag in de loop van de middag komen we aan in Brisbane (is de planning). Snel naar kantoor om de tocht voor morgen te gaan boeken. De dame achter de balie regelt snel een en ander. We worden morgen of even na twaalf uur opgehaald en na de tocht weer netjes thuis gebracht. Lijkt wel een verjaardagsfeestje. Wel zwembroek meenemen, maar wat we gaan doen is nog een grote verrassing. Maar wij weten het wel, weer het water op en nu maar hopen dat we walvissen te zien krijgen, die we deze keer wel kunnen vastleggen op de gevoelige plaat. Gisteren lukte dat gewoon niet, te veel zeegang en de dieren gingen te snel weer weg, dus daarom geen foto’s. Maar geloof ons, we hebben ze echt gezien.

Bij de receptie ook gelijk gevraagd of er een restaurant in de buurt zit. We hebben geen zin om te koken en hebben wel trek in wat lekkers. Het dichtstbijzijnde restaurant is op iets minder dan een half uur lopen. Is goed, en dus reserveert de dame van de camping alvast een tafel voor ons. Om zes uur worden we verwacht, zeven uur hadden we gewild, maar dat was niet mogelijk. Volgeboekt waarschijnlijk. Even na half zes de wandelschoenen aan gedaan, kaart in de hand en vertrekken maar. Raken nog even in gesprek met een van de andere campinggasten. Een Nederlands stel, die nog veel langer dan wij onderweg zijn en ook nog naar Nieuw Zeeland reizen. Even wat ervaringen uitwisselen en dan merken dat we eigenlijk te lang staan te kletsen en zes uur dus echt niet meer gaan halen. We zeggen gedag en beginnen aan een stevige wandeling. Met twintig minuten hard doorlopen vinden we het restaurant. Afgeladen vol, met lege tafeltjes. We zijn uiteindelijk de enige gasten. Het restaurant ligt mooi aan de baai, alleen zien we er niet veel van, want het is inmiddels al weer donker geworden. We eten overigens heerlijk. De kok heeft zich uitgesloofd met gestoomde Barramuni met crunch en komkommer salade en een kipschotel met zoete aardappel en pompoen. Als toetje neemt Grady een lekker ijsje. Ze denkt dat ze iets heeft besteld met likeurijs,maar het blijkt eigen gemaakt dropijs te zijn. Smaakt overigens erg goed, een beetje gelijk aan trekdrop. Ja, dat vertalen van een menukaart blijft soms wel eens lastig. Na het afrekenen lopen we weer lekker terug, in een iets rustiger tempo dan op de heenweg. Na een half uurtje zijn we weer terug bij het busje. Nog even het nieuws checken, bovenstaand verhaal schrijven en dan lekker tukken.

Toch maar weer eens wat tussenstanden:
- Grady heeft al inmiddels het achtste boek al uit, Danny een
- Skipbo 10-10 (Danny + 33)
- vissen Grady 4, Danny 2
- totaal 1878 kilometer gereden
- na vandaag alles bij elkaar toch wel bijna 30 kilometer weggewandeld
- nog geen doodgereden dieren m.u.v. een enkele kikker gisterenavond