Sydney here we come

Maandag 20 september

Nadat we gisterenmiddag onszelf eerst hebben opgefrist en een uurtje hebben geslapen, nou ja, Grady dan, proberen we de hitte van de stad weer een beetje te trotseren. We willen nog even in het park achter het hotel gaan kijken. Moet van alles te zien zijn. Naast vogels, Chinese tuin, fonteinen ook een heel groot zwembad en een sporthal. Het tempo passen we aan aan de mensen die al in het park zijn, laag dus. De schemering begint al voor zessen. Lekker ordinair dineren bij de gele M. Die zie je ook overal. We besluiten nog even naar het water te lopen en de lichtjes op het noorder eiland te bekijken. Het is megadruk. Zowel op als langs het water. Ik meen ergens gelezen te hebben dat er iedere avond een vuurwerkshow is langs de haven. We zoeken een goed plekje en we gaan maar een half uurtje mensen kijken. Wat een mooi vermaak. Wanneer om 8 uur muziek is te horen, blijkt het om een licht- en lasershow te gaan. Naast de muziek wordt er ook iets verteld, mar hiervan is weinig te verstaan. Na 20 minuten hebben we het wel gezien. Dan maar weer terug naar het hotel. Na een half uurtje slenteren, komen we totaal doorgezweten weer aan op Austin Road, de straat waaraan ons hotel staat. Al weer douchen. Een beetje zappen, nog wat lezen en een glaasje en dan maar bijtijds gaan slapen, om vijf uur al weer op.

Precies om vijf uur gaat de wekker, direct daarna de telefoon. `Sorry, maar de bus is 5 minuten vertraagd`. Maakt niet uit. Na een lekkere douche, de laatste spullen weer in de tassen en dan naar beneden naar de receptie. Sleutels inleveren, rekening betalen en de ontbijtpakketten die zijn klaargemaakt ophalen. Het is allemaal netjes verzorgd, maar het brood en beleg zijn echt niet lekker. Meer lucht dan inhoud en de smaak laat veel te wensen over. Oké, je moet je aanpassen, maar dit gaat wel erg ver. De bus is netjes op tijd en we zijn snel op het vliegveld. Tegen alle verwachtingen in, ziet de hele luchthaven er heel erg schoon uit. Snel inchecken en dan op jacht naar een externe harde schijf. Die zullen hier wel erg goedkoop zijn. Bij de incheckbalie is al bekend dat we medicijnen bij ons hebben. `Gaat alles goed vandaag, heeft u de benodigde documenten bij u, mag ik ze even inzien` zijn de vragen die we al snel krijgen. Alles blijkt in orde te zijn. Eerste controle op paspoort, tweede controle op bagage, derde controle op paspoort en boardingcard. Eindelijk winkelen. Nee dus, de winkels zijn nog gesloten. Dan maar eerst koffie. We lopen op het gemak naar de juiste gate, gate 17 deze keer. Onderweg de elektronicawinkels gevonden. Even zoeken naar de juiste stelling, juiste doos en vergelijken maar. Niet doen dus. Het is hier gewoon duurder dan in Nederland. Dan nog maar even aankl*** met een memorystick. Door naar de gate. Wordt ineens de naam van Grady omgeroepen, melden aan de balie. Weer vragen over de medicijnen, weer de documenten tonen. Maar hinderlijk is het niet echt, beter gezegd echt niet. Hulp wordt aan alle kanten aangeboden. Is dit goed, is dat goed, mag ik de spuiten eens zien, nee koelen kunnen we niet, maar ik zoek naar een oplossing. Kom straks direct naar mij toe, gaan we als eerste aan boord en zal ik u helpen. Oh, u heeft koelelementen, zal ik die laten invriezen. Boardingtime. Bijna een Vipbehandeling. Als eerste aan boord onder begeleiding van de stewardess. Wel leuk om mee te maken. Aan boord gaat de behandeling als VIP weer gewoon verder. Nu op weg naar Sydney. Een vlucht van ruim acht uur en weer een tijdverschil van 2 uur, dus in totaal 8 uur. Beetje lezen, film kijken, spelletje en we zijn er. Sydney, here we come.

Sydney, here we are.

Na een prima vlucht en wind in de rug landen we om even half acht, lokale tijd. Nu maar even afwachten hoe de controles bij de diverse diensten verlopen. Van het televisieprogramma `Bordercontrole` weten we dat dat hier down under best heel lastig kan zijn. Nu maar hopen dat we de juiste papieren hebben en dat we niet te veel gezeur krijgen. In het vliegtuig hebben we netjes de van de tv bekende verklaring ingevuld. Ja, we hebben iets aan te geven. We hebben medicijnen bij ons. Eerst paspoort controle, geen probleem, wel aantekening op het zogenaamde inreisdocument / douanedeclaratie. Dan een pre-check. Ingedeeld in rij 1. Als dat maar goed gaat. ´Hi mate´ is het eerste wat de douaneman tegen ons zegt. Zullen we de komende weken nog wel vaker horen. We leggen onze bagage op de band. Geven nog even aan dat er in de kleine rugzak een computer en spelcomputer zit (moet hier apart gemeld worden). Nu maar afwachten. Knikkende knieën hebben we gelukkig niet, we hebben alles toch goed geregeld. Alles oké, fijne dag verder en een plezierig verblijf in Australië. Eigenlijk valt het wel tegen. Geen problemen, geen camera´s en blijkbaar ook geen telefoontjes van de collega´s om aan te geven (zoals ze hadden gezworen te doen) dat wij verkeerde dingen bij ons hadden. Helaas jongens en meiden, geen gratis staatsverblijf hier, dus over 6 weken zit ik weer gewoon lekker bij jullie. Snel een taxi naar het hotel. Ritje van een kwartiertje. De, naar waarschijnlijkheid, Pakistaanse chauffeur heeft er flink de gang in, lekker doortrappen zonder echt vervelend te rijden. Inchecken en snel naar de kamer voor een lekker frisse douche. Vlak voordat we het hotel inlopen zien we de eerste brandweerauto´s met zwaailicht en sirene voorbij komen. Ja, het is maandag, dus oefenavond. Oh nee, wij zitten hier 8 uur verder in de tijd. Na de lekkere douche snel even een winkel opzoeken voor wat drinken, snel nog een glaasje in de bar en tegelijkertijd plannen maken voor de komende drie dagen. Weer sirenes. Zouden ze weten dat ik hier ben, vraag ik mij af. Even navragen aan de receptie en al snel blijkt dat net om de hoek van de straat een kazerne is. Misschien morgen maar eens even gaan kijken. Daarnaast gaan we lekker de echte bezienswaardigheden opzoeken en voorlopig hebben we het plan om donderdag te gaan varen en walvissen te gaan bekijken. Hopen dat het gaat lukken.

Dinsdag 21 september.

Na een heerlijke nachtrust van bijna 10 uur, daarna een heerlijke douche, staan we om half 9 op straat. Het gaat zeker weten een lange en zware dag worden. Op weg om een aantal bezienswaardigheden te bezoeken. Al weer de echte toerist spelen. Maar ja, daarvoor ben je eigenlijk ook op vakantie, zelfs, of moeten we zeggen juist, in Sydney. Drie minuten onderweg en we lopen (eigenlijk moet ik zegen) vinden we firstation, number one. Ingang zoeken en kijken of we de kazerne kunnen bezoeken. Gelukt. Eén van de manschappen wordt opgetrommeld en hij mag ons rondleiden. Honger en zin in koffie verschuiven we naar een later moment. Het is een kazerne die oorspronkelijk stamt uit 1887 en is in de afgelopen 123 jaar behoorlijk uitgebreid. Tijdens de rondleiding blijkt dat ze de oorspronkelijke kazerne hebben ingericht als museum. Een heel oude Dennis en handkar staan daar opgesteld. Net als enkele oude uniformen. Wat vooral opvalt, is het tegelwerk met mooie plaatjes. Ook hebben ze de beschikking over een eigen ondergrondse parkeergarage, een geheel ingerichte sporthal en een heel grote binnenplaats waar vooral de BBQ een centrale plaats inneemt. Ze draaien met een vierploegensysteem waarvan ik niet veel snap, kan het dus ook niet uitleggen. Wel bestaat iedere ploeg uit minimaal 19 personen, maar er zijn ook ploegen groter dan 30. Vandaar ook de grote slaapzalen. Na nog wat wetenswaardigheden en enkele souvenirs uitgedeeld te hebben gaan we verder. Naast de kazerne een lekkere koffie met een nog lekkerder broodje en yoghurt. Na een korte wandeling komen we toevallig bij de VVV langsgelopen. Speldje scoren. Nee dus. Maar wel een zonnekap voor Grady en een bandana voor mijn kale kop. Achteraf stellen we vast dat we verkeerd bezig zijn. Op de nieuwe spullen staat de Australische vlag en eigenlijk hadden we natuurlijk iets met rood, wit en blauw moeten meenemen. Is overigens niet vreemd hier. We zien tientallen verschillende vlaggen voorbij komen, ook verschillende talen. Soms wel leuk wanneer je buren niet weten dat je ook Duits verstaat. Zal niet op de details ingaan. Dan richting Darling Harbour. Een leuk winkelcentrum waar je je dollars wel kwijt kunt en je gelukkig ook kunt pinnen op je Nederlandse bankpas. Dan een korte wandeling langs de haven, via de oude brug, waarover tegenwoordig een monorail gaat, naar het Sydney aquarium. We zien o.a. vissen en kwallen die we nog nooit eerder gezien hebben. Ook komen er verschillende soorten haaien en roggen langs gezwommen. Allemaal erg indrukwekkend. Na een korte lunch op naar Wildlife World. Een soort kleine dierentuin midden in de stad met de beesten die je in Australië tegen kunt komen. We hebben nog even staan kijken bij het voeren van een heel grote krokodil, Rex, ruim 5 meter lang en meer dan 900 kilo zwaar. Volgens zeggen was hij 45 jaar oud en in de jeugd van zijn leven. Is er toch nog hoop voor ons 45 plussers. Ook erg leuk en leerzaam om gezien te hebben. Via een wandeling door de Royal Botanic Gardens op weg naar het wereldberoemde Operahouse. In het park stoppen we even voor een snelle lunch. Grady een huisgemaakte soep en ik een broodje. Smaakt allebei prima. Hier spotten we ook een aantal vogels, waaronder de Ibis. Wel een apart gevoel, sta je daar zomaar ineens op een plek die je van zoveel verschillende televisieprogramma´s en foto´s kent. Het parktreintje rijdt niet meer, we zijn net te laat. Dan maar terugwandelen naar het hotel, ruim 3 kilometer waar we eigenlijk geen zin meer in hebben. We zetten de tanden op elkaar en gaan de terugtocht toch maar aan. Terug in het hotel, lekker opfrissen, even een middagdutje en dan op zoek naar een geschikte plaats voor het diner. Na zo´n dag veel gewandeld te hebben, willen we vanavond niet te ver lopen. Gelukkig vinden we tegenover het hotel al snel een restaurant. Van alles wat op de kaart. We hebben heerlijk gegeten. Nu even schrijven, straks lezen en dan weer slapen. Morgen een rondrit door de stad en zoals het er nu naar uit ziet donderdag inderdaad op jacht naar walvissen.