update 1, eindelijk verbinding

Maandag 27 september

We hebben hem

We hebben hem, waren ooit de magische woorden die een bekende Amerikaan nog niet zo heel lang geleden sprak. Wij hebben hem ook. Nee geen grote boef, of nog erger, maar onze camper die nu nog zonder naam door het leven gaat. Of hij ooit een naam krijgt, zal de volgende drie weken blijken.

              Het is gelukt om bijtijds op te staan. Laatste spullen ingepakt, uitgebreid een douche genomen, ontbeten, afwas gedaan. Om negen staan we aan de balie om af te rekenen en een taxi te bestellen. Voor we het weten staat de taxi al voor de deur. We kunnen onze bagage zonder problemen later ophalen. Binnen enkele minuten staan we bij het verhuurbedrijf. Inschrijven, met een Dvd-speler naar de camper voor uitleg, alles nalopen en dan blijken we in de verkeerde camper te zitten. Het was een hele nieuwe, waar alles er nog spic en span uitzag. Helaas moeten we verkassen naar vergelijkbaar, maar ouder exemplaar. Eén van de mensen van het bedrijf komt nog even langs om te vragen of we alles doorhebben en of er nog vragen zijn. Weer terug naar binnen en de papierwinkel regelen. Navigatieapparaat huren, welkomstset in ontvangst nemen, nog enkele vragen. Niet vergeten de pas voor alle nationale parken aan te schaffen, laatste dingen afstemmen en dan op weg. Het wordt een gezellige boel en we maken grappen over en weer. De medewerksters van het bedrijf vinden het leuk en bedanken ons voor de ontspannen sfeer waarop alles heeft plaatsgevonden. Voor ons de normaalste zaak van de wereld (vinden wij), maar volgens hun absoluut niet gewoon. Ze zijn helaas wel anders gewend. Op naar de boodschappenen  wel even opletten: links de straat oprijden, andere kant kijken bij het invoegen en ook even wennen aan de automaat. In de supermarkt zullen ze wel vreemd hebben opgekeken. Twee van die raar pratende mensen die aan de hand van een heel grote boodschappenlijst maar van alles in hun kar gooien. Kar vol en dan naar de kassa. Alles wordt in plastic tassen gepropt door de mevrouw achter de kassa. Later blijken het er 12 te zijn. En dat dan nog buiten de zware stukken als een doos met blikjes cola en een grote watertank. De rekening was dan ook fors, maar we hebben dan ook eten en drinken voor de hele week bij ons. Snel alles in de camper gegooid en naar het hotel, de tassen ophalen. Ook die achterin gezet, uitpakken doen we later wel op ons gemak. Miepie (zeg maar onze Tom Tom) instellen en dan echt op weg. Nog niet helemaal, nog even langs de camping om de caravan te regelen voor over drie weken. Die ligt op de route, dus geen probleem. Vastleggen dat ding en ook vast de laatste nacht met de camper. Lekker gemakkelijk. Kunnen we over drie weken die maandag zo alles overgooien in de caravan. Camper schoonmaken en inleveren aan de overkant van de straat. Nog maar even niet aan denken. Het is ondertussen al 12 uur geworden wanneer we echt gaan rijden. Op naar Cervantas, vlak bij de Pinnacles (dank Linda en Kees voor de tip). We drinken koffie in Gingin naast een heel mooi park. Snel weer verder. Het is erg rustig onderweg en we schieten dus ook lekker op. Wat ons opvalt, zijn de dode dieren langs de weg, vooral kangaroos. Wel vreemd, wij kennen de dieren alleen vanuit de parken en dierentuinen en hier liggen ze gewoon dood langs de weg. Er wordt wel voor gewaarschuwd overigens, overstekende kangaroos, emoes en egels. Vandaag tellen we totaal 8 (dode) kangaroos en twee niet te identificeren kadavers. Na 227 kilometers bereiken we de camping aan de Indische oceaan. Best een aardige stek zo vlak aan het water, de zee is op nog geen 50 meter afstand. Er staat vandaag wel heel veel wind, maar dat schijnt er bij te horen. Of toch niet. We hebben nog maar net alles een plekje gegeven, wanneer we even naar het water lopen en al een praatje hebben met één van de andere campinggasten. Een man die al enkele maanden onderweg is vanuit Sydney en bezig is met een rondje Australië. Hij geeft aan dat het koud is vandaag (meer dan 20 graden). Het is maar wat je gewend bent. We maken soep warm en eten daarbij een paar boterhammen. Snel afwassen, koffie drinken en plannen maken voor morgen. Tijdens de afwas nog even een echtpaar de mond laten open vallen, letterlijk. Ik had al snel in de gaten dat het Nederlandse mensen waren die stonden te koken in de campingkeuken. Hier heel normaal overigens. Toen ik klaar was met de afwas wenste ik ze smakelijk eten toe. Je had die verbaasde gezichten moeten zien. Even lekker lachen in mezelf. Na de koffie de kaart op tafel, gidsen erbij en we hebben het plan om morgen te proberen zo ver mogelijk te komen. Het einddoel is Monkia Mia, gelegen aan de Shark Bay. Moet een heel mooi park zijn waar we pelikanen en dolfijnen (logisch dan die naam Shark Bay) kunnen zien. Het is wel ruim 600 kilometer, maar we zien wel hoe ver we komen. Zo nog even een spelletje, het bed installeren en slapen maar.

                Dinsdag 28 september

                Vroeg opstaan, ontbijten, afwassen en de spulletjes allemaal opruimen en de motor starten. Een lange dag te gaan. Het doel voor vandaag is Monkey Mia. Ons meest noordelijke reisdoel. Iets van 700 kilometer voor de wielen. Een echte verplaatsingsdag dus, zoals ze die in de diverse grote wielerrondes of ralley´s ook kennen. Even na acht uur verlaten we de camping. Miepie wijst ons de weg, maar voor de zekerheid houden we de kaarten onder handbereik. Alle bezienswaardigheden laten we links en rechts liggen. De eerste stop maken we in Eneabba, een verlaten dorpje waar we bij een benzinestation koffie halen. Even een kort gesprekje met een Italiaan. Hij is met zijn gezin op weg naar Perth en geeft aan dat ons reisdoel zeker de moeite waard is, maar ja, nog zo ver te gaan. Tweede stop rond half twaalf in Geraldton. Een wat grotere plaats aan de oceaan. Gelijk maar even tanken, nog een bak koffie en even verderop een parkeerplaats opzoeken. Even kijken aan de zee, boterhammetje en weer verder. nog een kleine 400 te gaan. Eigenlijk een doodsaaie dag, net als de wegen die we berijden. Tientallen kilometers rechtuit zonder maar een andere auto te zien. Schrikken, een bocht in de weg. Gebeurt niets bijzonders onderweg, anders dan een stuk land dat kompleet is afgebrand, kilometers lang en zover je maar kunt kijken, de langzaam veranderende begroeiing, de dode beesten langs de weg (we zijn gestopt met tellen, soms liggen ze letterlijk op een rij), af en toe een Road Train, eindelijk weer eens een bocht, soms een auto inhalen en maar doorjakkeren. Binnen 100 kilometer de temperatuur zien oplopen tot boven de 40, weer terug naar 29 en uiteindelijk stoppen bij 37. Na 691 kilometer bereiken we ons reisdoel: het Monkey Mia Dolphin resort. Blijkt te zijn volgeboekt, maar als we genoegen nemen met een plaatsje op de parkeerplaats is dat geen enkel probleem. Eerst maar even kijken, want 130 kilometer terugrijden is eigenlijk ook geen optie. We vinden een plekje waar we de bus kwijt kunnen. Best wel luxe als je een beetje ruimte hebt, maar  7 meter lengte kun je ook niet overal kwijt. Met het eten doen we gemakkelijk, even een afhaalmaaltijd. Raken we aan de praat met één van de mensen uit de auto naast ons. Een Zeeuw, gestudeerd in Rotterdam en nu voor 9 maanden op stap in Australië. Wij plannen de route en bezienswaardigheden voor morgen. Zo misschien nog even wat lezen en morgen weer vroeg opstaan. Dolfijnen kijken aan het strand. De eerste keer dat ze worden gevoerd is om 20 voor 8. Kijken hoe druk het dan is, want dat schijnt wel het geval te zijn. We zullen zien.

                Woensdag 29 september

                Flipper en de boerderijcamping.
Nee, het is geen nieuw spannend verhaal van Flipper, maar wel de dingen die we vandaag hebben meegemaakt.
Eerst vroeg opstaan en snel naar het strand. Het is er al vroeg, kwart over 7, een drukte van belang. De eerste dolfijnen komen al aanzwemmen en we worden verzocht plaats te nemen op het voerpad, ongeveer 20 meter van de zee. De dolfijn is een moeder met haar jong. Zij willen eerst even verkennen wat er allemaal gebeurt. Er wordt uitgelegd door de rangers dat het een langlopend project betreft, al meer dan 30 jaar, waarbij het de bedoeling is de dolfijnen te laten wennen aan de mensen en andersom. Het gaat hier weldegelijk om wilde dolfijnen die een heel klein beetje worden bijgevoerd door de rangers. Na wat uitleg, inmiddels zijn er ongeveer 300 mensen aanwezig op het strand, mogen we het water in. Maar we moeten wel stil blijven staan. Anders schrikken de dolfijnen. Aaien is uit den boze. Dolfijnen zijn zeer gevoelig voor menselijke ziektes en zelf hebben zij ook ongeveer 104 parasieten bij zich. Wanneer het tegen het moment van voeren aankomt, zijn er al 6 dolfijnen, van de maximaal 15, aanwezig. Erg mooi om te zien. Na het voeren is het feest afgelopen. Snel terug naar de camper, spulletjes inpakken en op weg naar Francois Peron National Park. Er moet van alles te zien zijn dat met de lokale natuur te maken heeft. We kunnen er alleen niet komen, het is alleen toegankelijk voor 4WD en dat heeft onze bus niet. Dan door naar de Little Lagoon, even verderop. Inderdaad een kleine lagune met helder blauw water. Aan de boorden van dit water maken we lekker het ontbijt klaar. Afwassen doen we later wel. Nu op weg naar het Shark Bay World Heritage Discovery and Visitor Center, kortweg Ocean Park genoemd. Op heel kleine schaal krijg je daar uitleg over de vele dieren die hier in de omgeving in zee leven. In een groot bassin zwemmen ook enkele haaien. Tijdens de rondleiding worden ze ook gevoerd. Blijkbaar hebben de haaien ook last van de warmte, of ze hebben al genoeg gegeten, want toehappen doen ze in het geheel niet. Na nog wat uitleg over de diverse vissen, weer op pad naar het volgende doel: Eagle Bluf. Eerst even 4 kilometer onverharde weg. Op zich niet zo´n heel groot probleem, want de weg is wel hard, maar een wasbord is er niets bij. Dus bijna stapvoets die 4 kilometer heen en weer geschud (de vele vullingen in kiezen en tanden blijken gelukkig goed vast te zitten) tijden en dan komen we aan boven op de klif. Het uitzicht is schitterend. Dan weer richting Denham, eerst die 4 kilometer wasbord terug. We hadden gedacht hier te overnachten, maar we zijn nog pas 30 kilometer opgeschoten en de camping ziet er in onze ogen totaal niet uit. Wel even tanken, want de afstanden zijn hier wel wat groter dan dat we gewend zijn. Niet dat de kilometers langer zijn, maar de plaatsjes liggen veel verder uit elkaar. 150 tot 200 kilometer is hier in de omgeving geen uitzondering. Zit er in de vulmond van de tank een speciale ring die zorgt dat alleen de juiste brandstof getankt kan worden en dat er niet wordt gemorst, breekt er iets af met het weghalen van het tankpistool. Past de tankdop niet meer en krijg ik de tank dus ook niet gesloten. Wat nu? Gelukkig zit er naast de shop ook een garagebedrijf. Een nooddop aanschaffen en we kunnen gelukkig weer verder, eerst maar eens wat kilometers maken. Onderweg maken we plannen op welke camping we vannacht zullen gaan slapen. We kiezen voor Kalbarri, ruim 300 kilometer verderop. Moet te doen zijn. Het is tenslotte frisjes ten opzichte van gisteren. Toen 40, nu maar 33 graden. Eerst nog even langs Hamelin Pool stromatolites. Twee dingen te bezichtigen. Een samenstelsel van schelpen en kalk waarvan stenen gemaakt worden, vergelijkbaar met de kalkzandsteen bij ons in Limburg. De stenen worden uitgezaagd en nog slechts sporadisch gebruikt. De andere bezienswaardigheid heeft te maken met een of ander organisme, in ieder geval het oudste op aarde. Het heeft ook nog iets te doen met zeer zout water, twee keer zo zout als normaal zeewater. Ze groeien maar heel langzaam, 0,3 mm per jaar en sommige zijn groter dan een meter, dus heel erg oud. Ze vormen uiteindelijk een soort bollen. Ik snap er niet veel van. Dan maar kilometers gaan draaien. Onderweg veraderen we nog een paar keer van reisdoel. Dat gemakkelijk want je hebt je huis bij, op nog geen meter afstand. Uiteindelijk belanden we in Ajana, op de Riverside Sanctuary. En dit is de boerencamping op zijn Australisch. Eerst weer 5 kilometer onverhard wasbord, door het openstaande hek, melden in de woning van de eigenaar. We worden naar onze plaats gebracht. We kijken onze ogen uit. Hier en daar een verdwaald huisje, zeg maar een verbouwde caravan en wij worden geposteerd aan de achterzijde van de schuur waar normaal de schapen worden geschoren. We kiezen uiteindelijk voor een plekje aan de voorzijde, hebben we nog een beetje uitzicht en ook een beetje ruimte om ons heen.

Op de camping is nog een volledig boeren bedrijf. Van oudsher een schapen farm, maar nu zijn er daarvan nog maar een paar. Wel zien we zes kangaroes of zijn het wallabies, we weten het niet. Ze zijn wel afgeschermd, maar leven als wilde dieren. Een van de moeders draagt een jong in haar buidel. Dat blijft bijzonder om te zien.

Eén heel groot nadeel: de duizenden vliegen die het zelfs presteren om binnen 10 seconden nadat je bent uitgestapt al in je oor te zitten. Snel douchen in een verbouwde keet en dan maar hopen dat het beter gaat. Mooi niet dus. Dan maar gaan koken en snel afwassen. Tegen die tijd is het toch al donker en kunnen we binnen gaan zitten met alles potdicht. Dat is wel warm maar de airco, ja die hebben we, zetten we snel aan. Alles bij elkaar een enerverende dag met nog weer eens  349 kilometers onder welen door. Morgen alsnog naar Kalbarri wat uiteindelijk nog weer eens 100 kilometer verderop moet zijn. Ze hebben daar drie campings, dus eentje moet wel lukken.

Donderdag 30 september

We staan voor de verandering weer eens vroeg op en vertrekken zo snel mogelijk. De boerencamping heeft niets extra´s te bieden en we willen zo snel mogelijk op weg zijn. Even na zeven uur, wanneer het gelukkig al bijna helemaal licht is, hobbelen we naar de doorgaande route. Het blijkt maar 84 kilometer naar Kalbarri te zijn. (totaal hebben we er nu 1351 kilometer opzitten) Klein uurtje rijden, zeg maar. Dat lukt. De laatste 70 kilometer bijna rechtuit. Wel veel heuvels maar meer dan 4 of 5 bochten tot aan het dorpje heb ik niet geteld. Eerst maar even tanken. Je weet het hier niet wanneer je weer de volgende tank tegenkomt. Gelijk een bak koffie erbij en een stuk cake. Stevige cake wel te verstaan, die gelijk kan dienen als ontbijt. Even voor 9 uur staan we bij de poort van de gewenste camping. Wanneer ik vraag of er een plaats beschikbaar is wordt ik vreemd aangekeken. Ja, ik weet het, we zijn vroeg. Geef kort even uitleg waarom en al snel wordt er een prima plek gevonden op de overvolle camping. Ruime plaats, vlak bij één van de toiletgebouwen en een mooi matje voor de deur. Loop je niet zoveel zand naar binnen. Het is hier al maanden krukdroog en gras is dus al haast niet meer te bekennen. Na ons te hebben geïnstalleerd, nog en bak koffie, lopen we naar het strand. Er is een viswedstrijd voor de kinderen aan de gang. Twee uur vissen. Ouders mogen helpen maar de kinderen moeten de vis zelf vangen en bij de tent laten registreren. Even kijken hoe dat gaat. Er rijden 6 quads, waarvan 2 van de politie, constant heen en weer over het strand om de gelukkigen naar de registratietent te brengen. Iedere vis moet apart worden aangemeld en wordt daar gewogen en genoteerd. Er blijken prijzen te zijn voor de meest gevangen vis (in gewicht), de grootste, de kleinste, de gekste en nog veel meer. Op de terugweg nog even wat aanvullende boodschappen en dan terug naar de camping. Eitje bakken en lekker relaxen, een rustmiddag zeg maar. En dan gebeurt het ongelooflijke. Het is hier in de regio WA al maanden droog, geen spat gevallen. In het weerbericht op de radio werd al melding gemaakt van mogelijk een spat regen in de loop van de middag. In de loop van de middag was al vroeg. Zo rond een uur of 1 konden we de stoelen binnen gaan zetten en het begon zelfs even door te druppelen. Gelukkig geen hoosbui, maar toch. Hebben wij weer. Valt er maanden geen druppel en precies wanneer wij er zijn, begint het te regenen. Nu ik dit aan het schrijven ben, even na drieën, wordt de lucht al weer lichter dus het zal allemaal wel meevallen. Aan de ander kant, het is ook wel goed voor tegen het stof. Straks eindelijk maar weer eens internet openen. Kan hier gelukkig weer. Eerst nog even wat foto´s uitzoeken om iedereen te laten zien wat we gedaan en gezien hebben en morgen dan maar weer op pad. Eerst nog wat bezienswaardigheden in de omgeving en dan een kleine 200 kilometer die we verwachten te moeten rijden naar ons volgende reisdoel: Geraldton.