weer verbinding, al is het maar even

Zondag 22 september.

Het is nog vroeg als de vogels al hun uiterste best doen om iedereen wakker te maken. Om zes uur is het al licht en de gevederde vrienden gaan behoorlijk tekeer. Het lijkt wel of we midden in het oerwoud slapen, zoveel herrie maken ze. Hoe goed je ook zoekt, ze zijn bijna niet te vinden. Danny gaat maar alvast douchen. Als hij terugkomt duikt hij snel het web op. Gisterenavond werd de verbinding steeds slechter, waarschijnlijk door het vele gebruik van alle gasten. En toch niet iedereen zal zo vroeg opstaan? Snel even kijken of er al reacties zijn. Nieuwsgierig? Nee hoor, gewoon belangstelling. En reacties zijn er. Erg leuk om te lezen.

Eerst maar even een vraag beantwoorden. Nee Jeroen, Danny heeft geen enkel rondje meegereden. Hij zat wel vastgebonden op zijn stoel om hem tegen te kunnen houden. O nee, hij moest schrijven. En ja, ’s avonds de eerste spelletjes skipbo gespeeld.

De temperatuur was al goed zo vroeg in de morgen. Weer heerlijk buiten ontbijten. Snel het bed opruimen en het busje reisklaar maken. Alles dus weer opruimen en vastzetten. Toegangssleutel en de internetkaart terugbrengen. 20 dollar statiegeld incasseren en aan de gang met de kar. Zuidwaarts de eerste echte kilometers wegtrappen. Grady heeft de route bekeken gisteren en we zien wel hoe ver we komen. Eerst naar Innisfail. Het plaatsje zou een behoorlijk aantal mooie Victoriaanse gebouwen moeten hebben. Eerst maar even koffie bij de gele M. De gebouwen vielen wat tegen, dus dan de route, de A1, maar weer opzoeken. Nu is de A1 hier niet te vergelijken met de A1 in Nederland. Telt hier maar 2 banen.

Het gebied waar we doorheen rijden staat bekend om zijn suikerriet. (het gebied strekt zich uit van boven Cairns tot in de omgeving van Brisbane, ongeveer 1600 kilometer langs de kust) Het valt op dat de suikerriet in verschillende groeistadia op de weilanden staan. Vanavond maar is even nalezen in de boeken. Grady heeft dit nog niet gezegd of we zien borden voor een suikerrietmuseum langs de weg staan. Gelijk in de ankers en maar naar binnen gaan. Hier krijgen we een aardig beeld van het gewas en hoe er in de loop van de geschiedenis mee is omgegaan. Het blijkt dus ook dat suikerriet in deze omgeving 9 tot 16 maanden nodig heeft om voldoende te groeien om te kunnen worden geoogst. Hierbij dus de verklaring voor de groeistadia.

We rijden richting Mission Beach. Bij toeval komen we op een uitzichtpunt uit. Zowel links als recht een schitterend uitzicht op een baai. Azuurblauw water. Even verderop parkeren we het busje vlak bij het strand. Nog geen 20 meter lopen en we lopen de oceaan in. Heerlijk warm water. Bij een klein hokje kopen we een broodje en dat eten we dan maar gelijk als lunch.

Dan naar Tully, valt ook tegen (en we kunnen het heritage en touristencentrum niet vinden) en dus maar gelijk door naar Lucinda. Hier staat een grote fabriek voor de verwerking van suikerriet direct aan zee. Vanaf de fabriek loopt er een pier van meer dan 5 kilometer de zee in. Over deze pier gaat een lopende band om de ruwe suiker te kunnen laden in bulkcarriers die vooral de Aziatische landen en Nieuw Zeeland bevoorraden.

Dan maar even kijken waar we vandaag gaan stoppen. Gidsen erbij en even zoeken op de kaart. Uiteindelijk nog een kleine 60 kilometer te gaan en we zullen gaan stoppen in Rollingstone, ja zonder “S”. Dus Mick Jagger zal hier dan ook wel niet zijn geweest. De camping kunnen we niet missen. Een megagroot bord langs de weg. Nog 300 meter en dan links af. Dan nog vier kilometer en dan houdt de weg op. Gelukkig voor de poort van de camping. Inchecken en op naar de ons toegewezen plaats. Seasideview. Wat een uitzicht, letterlijk op steenworp afstand van het water. Met uitzicht op onze “eigen” kokospalm, inclusief kokosnoten. Toch ook wel wat nadelen: geen internet (dus gelijk antwoord op jullie vraag waarom er geen update was), geen restaurant, dus zelf koken. Geen bar of winkel waar even een biertje of wijntje gehaald kan worden. Dus dan maar water, cola en sap. Straks hopelijk wel de F1 kunnen gaan zien.

En ja hoor, daar komen de eerste wijzigingen:
- Grady heeft al inmiddels al weer 5 (digi)boeken uitgelezen
- Skipbo 1-1 (Danny + 10)
- nog steeds niet gevist
- vandaag alles bij elkaar toch nog 363 kilometer gereden, dus totaal 383
- voor het wandelen durf ik er toch wel 1 bij te tellen, dus 21

Maandag 23 september

Helaas hadden we gisteren avond geen verbinding op het internet. Dus hoopten we op de juiste kanalen voor de F1. Dus niet, ruim 30 zenders te ontvangen, maar helaas niet de juiste. Dus dan maar een spelletje. De uitslag ben ik even kwijt, maar de tussenstand zal later worden bijgewerkt.

Het is van morgen opstaan met een schitterend uitzicht. Danny is al vroeg wakker. Bakkie koffie, en een boekje en dan heerlijk genieten van de opkomst van de zon. Om zes uur is het nog frisjes maar als de zon een klein half uurtje later toch zichzelf uitsteekt boven de zeespiegel is het een schitterend gezicht. Echt genieten. De temperatuur loopt al weer snel op richting de 25 graden. Dus al weer lekker buiten ontbijten. Nog even afwassen, de bus weer rijklaar maken en om even half negen gooien we de boel weer aan de gang, verder zuidwaarts.

De richting is duidelijk, we moeten tenslotte uitkomen in Melbourne. We richten ons voorlopig op Townsville, een stad een kleine 70 kilometer verderop. We vinden de weg gemakkelijk en een parkeerplaats is ook al snel gevonden, aan de boulevard, hier The Strand genoemd. We hadden misschien nog wat dichter bij het centrum kunnen parkeren maar de wandeling over The Strand is heerlijk, mooi uitzicht over de baai en een heerlijk verkoelend windje vanuit zee. We bezoeken een aquarium. Volgens eigen zeggen, en de diverse brochures en advertenties moet het grootste koraal aquarium ter wereld zijn. Het geeft een indruk hoe het Great Barier Reef er uit moet zien. Indrukwekkend is het zeker. Ook nemen we nog even een kijkje in het Turtle Hospital, zeg maar een opvang voor gewonde en zieke schildpadden, zeeschildpadden dan wel te verstaan. Mooi om te zien wat de mensen daar allemaal bereiken. Onder een gloeiende zon lopen we terug naar de bus. Gelukkig staat deze geparkeerd onder een aantal bomen. Hebben we niet op gelet bij het neerzetten. Maar toch wel prettig dat het daardoor wat minder warm is in het busje. Wel een nadeel: de vogelstront die inmiddels op de ramen zit.

Even de kaart op schoot. Waar gaan we stoppen vandaag? De keus valt op Ayr, nog een kleine 80 kilometer te gaan. We willen de komende dagen toch wel wat kilometers maken, want de volgende week komen we heel veel dingen tegen die we graag willen gaan zien en doen. Dus om een beetje op schema te lijven, voor wat betreft de kilometers, toch maar even doorrijden.

Onderweg naar Ayr even een klein, of toch groot, probleem. We moeten stoppen voor wegwerkzaamheden. Het stoplicht gaat op groen en de bus is met geen mogelijkheid in zijn versnelling te krijgen. Danny probeert van alles, maar verder dan neutraal wil het busje echt niet. Alarmlichten aan, uitstappen, achteropkomend verkeer (dat gelukkig al langzaam rijdt vanwege de werkzaamheden) om de bus heen sturen en even nadenken wat te doen. Een trucker zit al met zijn mike in de hand. Hulp oproepen? Of gewoon te kletsen met een van zijn collega’s of kantoor? Nog een keer proberen en dan doet de versnellingsbak het ineens weer. Hoe, waarom, we weten het niet maar gelukkig kunnen we doorrijden.

Dan in Ayr eerst even de boodschappen aanvullen. Snel gebeurd en dan snel op zoek naar de camping. Dus niet. De borden kloppen niet helemaal en we worden een heel verkeerde kant opgestuurd. Keren, terugrijden, en een beetje gokken. We vinden de camping. Ziet er netjes uit, een beetje gedateerd, maar keurig verzorgd. Plaatsje zoeken. Glaasje hapje. Dan eten koken en weer afwassen.

Straks even proberen de update te plaatsen. We hebben maar heel beperkt internet, met een redelijke ontvangst (volgens de eigenaresse van de camping). Lukt het niet, weten jullie in ieder geval waar het door komt.