Weg van de snelweg

dinsdag 7 maart 2017

Kastjes en laden dicht? Zijn ze op slot? Rolluikjes van de bovenkastjes naar benden? Koelkast vergrendeld? Ja? Dan kunnen we starten. Oh nee, eerst even langs de receptie en vragen of ze een plekje op de camping in Apollo Bay willen reserveren. Dat lukt. Volgens de navigatie iets meer dan 180 kilometer te rijden. Dat dat er uiteindelijk een paar meer zijn komt vooral omdat we niet overal luisteren naar wat de Tom Tom zegt en we eigenlijk een beetje eigenwijs zijn. We hebben genoeg van de snelweg en willen de Great Ocean Road volgen, in oostelijke richting, op naar Melbourne. Uiteindelijk rijden we 195 kilometer.

En die Great Ocean Road volgen we gewoon. Een heel mooie route. Heel veel sturen en vooral niet te hard rijden. Er geldt een maximum snelheid van 100 kilometer per uur, maar daar waar geadviseerde snelheden staan aangegeven, houdt je daar dan ook echt aan. Je hebt al moeite genoeg de bus in de goede richting te houden. Neem daarbij soms het zeer slechte wegdek (asfalt ligt opgekruld aan de kanten van de weg, zeker veroorzaakt door de zomerse warmte) en je kunt je er een voorstelling van maken dat een ralleytruck van een of ander Dakarteam beter te rijden valt dan ons busje.

Toch slaan we ons er doorheen. Het is een fantastische route. Onderweg is er heel veel te zien. Eerst naar The Bay of Islands, vlak voor Petersbough. Op naar London Bridge. Hebben we nog een leuk verhaal over gehoord. Twee geliefden die daar elkaar troffen. Het gezellig hadden tot de brug instortte en zij vanaf de restanten moesten worden weggehaald. Ze waren alleen vergeten dat ze al getrouwd waren en dus iets deden wat niet helemaal klopte. Einde huwelijken. Hoe het verder ging vertelt het verhaal helaas niet. Door naar The Twelve Apostles. Rotsblokken die uit zee oprijzen en door de tand der tijd langzaamaan veranderen. Volgens de overlevering zijn het er echt geen 12, maar minder. Wij hebben ze niet geteld maar we twijfelen niet aan het verhaal. Soms moet je ook dingen voor waar aannemen.

Tussen de London Bridge en die apostelen maken we een stop voor de lunch in Port Campbell. We eten er een heerlijke club sandwich, waardoor we de magen weer lekker gevuld hebben en we er weer even tegen kunnen.

Hier en daar gaan we aan de kant om achteropkomend verkeer ons voorbij te laten gaan. Er zijn daar aparte stroken voor gemaakt op deze route. Op deze manier frusteer je het overige en snellere verkeer niet en kun je op je eigen tempo de route vervolgen.

Zo rond de klok van drie uur bereiken we de camping in Apollo Bay. Net buiten het dorp. We krijgen een mooie plek met uitzicht op de oceaan. Wel even goed opletten hoe we het busje neerzetten. Er staat een behoorlijke wind en die willen we toch proberen niet direct binnen te laten waaien. Het lukt. Lekker onderuit. Genieten van het uitzicht. Morgen verder richting Geelong waar we een paar dagen geleden onze trip op het Mainland zijn gestart.